Luis Olivé/Le ciòche 'd Roma

Le ciòche 'd Roma

Al poeta Aldo Daverio

T’ij sente le vos ëd le ciòche roman-e
ch’a prego, ch’a pioro, ch’a rijo,
ch’a taso e a s’arpijo
pi s-clin-e
davsin-e
pi pian-e
lontan-e?

Ant l’ora
’d mesdì ch’as colora
dël nimb andorà ch’a circonda la testa
’d j’àngei nossent
e tuta una festa
’d bianche colombe as na vòla
ant ël cel macià ’d viòla

su j’ale dël vent,
su tute le pòrte

a bato nonsiand ël mesdì come ’d man
ch’a spòrzo, giunzùe, la reusa dël pan.
Ant l’ora sèiran-a
quand che tuta la pian-a
immensa dl’immensa sità
a l’é un mar pontinà
dë stèilin-e
ch’a bruso ant la conca vlutà
dle tërsent mila cà
sprofondà
(parej ëd cuchije marin-e)
ai pé dle sèt bleuve colin-e,
le vos ëd le ciòche a frisson-o
a zonzon-o
a bësbijo
a s’anlijo
come ’d tòrtole garve an amor
’d zora ij bòrd d’una vasca
ant un òrt corm ëd fior.
Ma a la matin,
ant la primalba,

quand che ’l sol a l’é un sèrcc ëd rubin
ch’a bërlus an sla valba
nen deserta
ma viva e duverta
ma ciaira e seren-a
(parej d’un gran lagh an pien-a
ch’a res na parada
’d tërsent mila nav ancorà
con pont, siminiere, erbo, oblò ’mbandierà)
dla sità,

anlora le vos ëd le ciòche roman-e
a son càude, a son tante,
a son sante.
E ti, cheur, i t’ancante
a scoteje.
E ti, ànima, it piore
a tocheje.
Përchè ant tut le ore
le vos ëd le ciòche roman-e
at carësso ’d bontà

ma, a l’alba, a të stiro an sle rùpie dla front
ël Sign luminos
ëd la Cros
fàit ant l’aria da un vòle
ancrosià
’d parpajòle
argentà

ch’a ven-o a portete, bësbiand, ël messagi d’amor
ëd le reuse d’ Nosgnor:
ëd le reuse dël cel ch’a fiorisso a milion
- dë ’d la da le pian-e, dal mar e dal mont -
ant ij giardin profumà dl’orizont.
E le vos dle campan-e
roman-e

at visco un miraco ant ël cheur
ch’at dà la speransa, la fiusa, ’l boneur.
T’ij sente le vos ëd le ciòche roman-e
ch’a prego, ch’a pioro, ch’a rijo,
ch’a taso e a s’arpijo
pi s-clin-e
davsin-e
pi pian-e
lontan-e?
Scotije, ò fratel piemontèis.
E prega e canta con mi
- con ij doi brass dëstèis
vèrs l’azur infinì -
për ch’a riva

a Nosgnor
la fiama ’d tò cheur
ch’a brusa d’amor
për cost paìs ëd boneur
che ti ’t veule ch’a viva:
che ti ’t veule ch’a viva
përchè l’é fieul dla toa fòrza,
përchè l’é miola ed toa scòrza,
përchè l’é sangh
dël tò sangh,
përchè l’é la fior
benedìa
dël tò dolor.
Ò piemontèis,
crija
crija
crija
fòrt ël tò amor
sle vos matinere dle ciòche d’ Nosgnor.

Pasqua, 1942

Da Roma andalusa 1947