Luis Olivé/Ij mascheugn

Ij mascheugn

As resta cit për sempre an fond al cheur
andoa j'é 'n lagh d'eve tërbole che, on seugn,
a fuma 'd nébie ramborà 'd mascheugn
con man ëd pàuta e 'd fàcie da bruteur:

L'òm - ch'a sia 'n Giuda trist ò 'n Sant reveur -
quand ch'a deurm duvrìa essi un mignin cieugn.
Tant che, sovens, un crij ch'ai ven da leugn
je squarsa ànima e carn: lòzna 'd maleur.

Ricòrd e angósse 'd quand l'era masnà
ai sàuto, con ëd còrde e 'd grinfe, al còl
cangiand an fiame ij sò linseuj sbardlà.

E se 'l pare ai dasìa... a së stòrz: fòl
dlë sparm d'una bestiëtta strivassà...
Fin che l'àngel ëd l'alba a slarga 'l vòl.

Da Realismo lirico N° 13/14 1956