| “
|
Quand l'era cit, le sèire ch'i piorava
përchè l'era nen mama a poponeme,
cheidun adase adase am carëssava,
'm fasìa quat gnògne, e antant pijava a canteme:
Piora nen
mama a ven
pòrta 'l cocolino d'oro!
Mi, lì për lì, 'm chetava (am polidavo
i lacrimon gròss gròss ch'am robatavo)
e dnans a j'euj slargà dla fantasìa
ël cocolino d'oro a bërlusìa.
Fait pì grandin, ai primi disingani
ch'a vnisïo arambé mè cheur novel,
mi - con la ment - tornava 'ndaré 'nt j'ani
e provava a canteme, lì, bel bel:
Piora nen
mama a ven
pòrta 'l cocolino d'oro!
St'ariëtta facilin-a, sonrijenta,
smijava m'arfèissa l'ànima contenta
e pì d'na vòta 'l fià dla poesìa
a sofiava s'na pen-a ch'a svanìa.
Vint ang. Ël cocolino a bërlusìa
pì vsin: andrinta 'n cheur l'era stërmasse;
ma col cheur balarin l'era d'na fija...
e 'l cocolino 'n tera a s'é rompasse.
Piora nen
mama a ven
pòrta 'l cocolino d'oro!
L'haj provame a cantela, la canson,
òh quante vòte!... Son pì nen stàit bon.
La pì bela ilusion l'é d'cò sparìa.
Ma a-j fa nen... piora nen, ànima mia.
|
”
|
