Luis Olivé/Cantada 'd primavera

Cantada 'd primavera

Për Carlo Baretti, ant ël quarantèsim aniversari 'd soa mòrt

Son passà quarantani e a smija mach ier
che toa vos càuda – angiolivà ’d carësse
’d j’ale ’d mila colombe ’d toa Campagna –
cantava ij tò paisan rùid e sincer,
laudava toe matòte archincà ’d blësse,
j’èrbo da fruta e j’èrbo dla cocagna...

Son quarantani che t’ëj pi nen,
ma ’l mond t’lo s-ciàire ancor dal cel seren.
Përchè ij tò euj son j’euj ëd tuti ij mòrt
e ’d tuti ij viv ëd la toa gent onesta.

Son d’euj che, ai ragg dël sol d’istà, s’andòro.
luzo, ’d neuit, dla rozà ch’angëmma j’òrt.
E a spècio, ant ij lumin, le gale ’d festa
dël tò prim cansonié Salutme ’l Mòro!
Ò poeta che ’t l’has eufrì ai quatr vent
la toa vos pura, e, al cel, j’euj trasparent.

Ti ’t ses rëstà con noi, mej che da viv.
Ant ël rije dij rì ’t sentoma a rije.
’D ciaucin pëpijo an toa parlada franca.
Drinta un pom ross cëziss tò cheur gioliv.

Toe rime a son dë spluve d’òr d’avije.
Sui giassé ’d j’Alp vòla toa Piuma bianca...
Ò cantor dël travaj e dël soris,
tò sangh a beuj ant ij garzeuj dle vis.

T’l’has consolà ij maleur, vantà ’l boneur
d’avèj le ven-e anradizà ’nt la tèra
doa che ij tò seugn masnà j’ero fiorì.
Sla bëdra ’d j’iscariòt e dij bruteur,
che a l’han vendù la Patria an pas e an guèra,
con toa sàtira adreta it l’has colpì.
Sfèrsa ’d Brofferio an pugn, ti, ’d bòt an blan,
t’l’has ëdcò strivassà ’d gheube ’d rufian.
Ant ël cheur dël Piemont vivrà tò nòm
lijà con l’armonios nòm ëd tò pare
arald ëd nòstra sena proletaria.
Le toe strofe ’d poeta galantòm,
sclin-e parèj ëd mùsiche ’d fanfare,
arson-o e arsoneran për sempre ant l’ària.
L’ària dij brich profumà ’d pèrsi an fior
che a l’ha viscà ’l tò prim basin d’amor.

Carlin Barèt, amis d’mia gioventù,
magìster ëd fuzëtte d’alegria,
arcòrdme, come mi t’arcordo ancora.
E con la gòj che un temp l’avîo godù,
da menestrej fedej ’d Santa Folìa,
fa che t’arvëda quand sonerà mia ora.
fa che peussa basete ij neu dle man
come un fratel ch’a torna da lontan.
Un tò fratel pi giovo. Un vagabond
an tèra, mar e cel. Un barabòt
dl’età d’òr dij poeta òmo d’onor...
I seve andavne tuti ant ël profond
dël misteri dla mòrt: Costa, Pacòt.
Alban, Frusta, Daverio... e ti con lor.
Spetme, Barèt. Veuj che, ambrassandte, un di,
canto a doe vos le glorie ’d tò Mondvì.

Roma, 1986