Luis Olivé/A un passarìcc ferì
A un passarìcc ferì[modifiché]
DAL cel vèrd ëd la tòpia a l’è tombà
pròpe ‘d nans ai mè pé, ne sfurniolòt.
L’ha pro sërcà d’arpiesse. Ma, ‘nt ël bòt,
l’era stait con na piòta mangagnà.
Ant la cun-a ‘d mie man, pòr passaròt,
l’hai cheujìlo e scaudalo con mè fià.
Peuj l’hai ciadlaje sò piotin strompà
con un po’ ‘d fil e un rissolin dë scòt.
L’hai sofiaje an s’eujìn. E, apress, l’hai daje
dontrè frise meujà ‘d molèja ‘d pan
che, an tramoland, l’ha picotame an man.
L’hai aossàlo an s’un dil: doe cite tnaje
a së strenzijo a la mia pel… «Corage!».
L’ha sbatù j’ale. E, frrr! l’ha arpià so viage.
Vòla ant l’ària celesta, pòr oslin,
tente al sol ch’a l’ha tanti cordin biond
Son content d’essi stait, an tò cit mond,
una sémpia carëssa dël destin.
Sinch dii a pòcio at mando un mè basin.
Masnà, ‘d cò mi son tombà moribond
con na gambëtta rota… Vagabond,
scassà, son rabastame oltre ij confin.
Nò. Mi l’hai mai avù n’ombra ‘d boneur:
nen n’agiut, na carëssa, nen na man
l’ha dame aleta ò na fërvaja’d pan.
Son viv l’istess: Ma a l’è vnu dur, mè cheur,
a l’è vnu sord e grev come un martel:
ch’a bat ë-s-clin për ti, cit rè dël cel.
1953