La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Surtia/Surtia 7
Surtìa[modifiché]
7[modifiché]
1Nosgnor a l’ha dije a Mosè: “Dë 'dnans al Faraon ti ‘t l’avras l’autorità ‘d Dé, e tò frel Aron a sarà tò profeta. 2Ti ‘t diras a Aron, tò frel, tut lòn che mi it comanderai ëd dìje, e chiel a parlerà con ël Faraon e a-j dirà ch'a lassa seurte j’Israelita dal pais. 3Tutun, mi i rendrai dur ël cheur dël Faraon. I multiplierai ij mè segn e portent ant ël pais d’Egit[1], 4ma ‘l Faraon a vë scotrà pa. Antlora i farai sente tut ël pèis ëd mia man dzora dj’Egissian, i-j castigherai dur e peui i farai seurte dal pais d’Egit mè pòpol, j’Israelita, tùit an formassion tanme n’armèja. 5 Quand che mi i levrai la man contra l’Egit e a në farai seurte j'Israelita, l’Egit a savrà che mi i son ël Signor”.
6Mosè e Aron a l’han fàit tut lòn che Nosgnor a l’avìa comandaje ‘d fé. 7Mosè a l’avìa otant' agn e Aron otantetré quand ch’a son andàit a parlé con ël Faraon.
8Nosgnor a l’ha dije a Mosè e a Aron: 9"Se ‘l Faraon av ciama ‘d fé ‘n portent, dije a Aron ch’a ciapa sò baston e ch’a lo campa për tèra dëdnans ëd chiel. Ël baston a vnirà na serp. 10Mosè e Aron a son andàit a trové ‘l Faraon e a l’han fàit lòn che Nosgnor a l’avìa comandaje ‘d fé. Aron a l’ha campà sò baston dë 'dnans al Faraon e ai sò cortisan, e a l’é dventà na serp". 11Anlora ‘l Faraon a l’ha mandà a ciamé ij savant e j’anciarmeur, e sti strion egissian, con soa magìa, a l’han fàit l’istess. 12A l’han campà për tèra ij sò baston e a son ëdcò dventà dle serp. Ma ‘l baston d’Aron a l’é traondasse j’àutri baston! 13Pura, ël cheur ëd Faraon a l’é andurisse e a l’é arfudasse dë scoté Mosè e Aron, pròpi coma Nosgnor a l’avià nunsià[2].
La prima piaga: l’eva cambià an sangh[modifiché]
14Nosgnor a l’ha dije a Mosè: “Ël Faraon a l’ha andurì sò cheur e a arfuda ‘d lassé seurte ‘l pòpol. 15Va a trovelo doman matin cora ch’a cala giù al Nil[3]. Pòrta con ti ‘l baston ch’a l’era cambiasse ant na serp e speta an sla riva dël fium ch’a-i riva ‘l Faraon. 16Dì al Faraon: “Ël Signor, ël Dé dj’Ebreo, a l’ha mandame për dìte sossì: ‘Lassa seurte mè pòpol ant ël desert, për ch’am renda l’adorassion’. Contut, fin-a adess it l’has nen vorsulo scoté. 17Donca, sossì a dis Nosgnor: ‘Përch’ it sapie che mi i son ël Signor: con ësto baston i darai ‘n colp a j’aque dël Nil e lor as cambiaran an sangh[4]. 18Ij pess a në meuireran, e la rivera a farà tant ëd cativ odor che j’Egissian a na podran pi nen beive l’eva”.
19Nosgnor a l’ha dije a Mosè: “Dije a Aron: ‘Ciapa tò baston e dëstend la man dzora j’aque dl’Egit, dzora soe rivere e canaj, dzora ij sò armeuj e ij depòsit d’eva, përchè l’eva as cambia an sangh’. A-i sarà ‘d sangh ant tut ël pais, fin-a andrinta ai recipient ëd bòsch e ‘d pera. 20Mosè e Aron a l’han fàit tut lòn che Nosgnor a l’avìa comandaje ‘d fé. Un ëd lor a l’ha levà ‘l baston, a l’ha dàit un còlp a j’aque dël Nil an presensa dël Faraon e dij sò cortisan, e tuta l’eva dël Nil a l’é cambiasse an sangh. 21Ij pess ch'a j'ero ant ël fium a son mòrt e 'l fium a l'era tant antossià che j'Egissian a podìo pa pì bèive l'eva dël fium. A-i era 'd sangh an tut ël pais d'Egit. 22Tutun, ij mascon egissian a l’han fàit l’istess con ij sò ancantament, e ‘l cheur ëd ël Faraon a l’é andurisse e a l’ha pa scotà Mosè e Aron. Sossì a l’é capità pròpi coma Nosgnor a l’avìa nunsià. 23Ël Faraon a l’é tornass-ne an sò palass sensa pì sagrinesse dël fàit. 24Antramentre, dàit ch’a podìo pì nen bèive l’eva dël Nil, j’Egissian a së scavavo dij poss aranda 'd la rivera.
25A l’é passaje peuj set dì dal moment che Nosgnor a l’avìa frapà j’aque dël Nil.