La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Genesi/Genesi 49
49[modifiché]
Giacòb a benedìss ij sò dódes fieuj[modifiché]
1Giacòb a l’ha ciamà ansema ij sò fieuj e a l’ha dije: “Vnì tuti ambelessì, che mi i peussa nunsieve lòn ch’a rivrà a minca un ëd vojàutri ant l’avnì. 2Vnì tuti ambelessì, scoté, fieuj ëd Giacòb, scoté Israel, vòst pare.
3Ruben, ti ‘t ses mè fieul pì grand, mia fòrsa, ël fieul ëd mia gioventura vigorosa, bondansios an fierëssa e bondos an vigor, impetuos tanme dj’aque, ma ti ‘t l’avras nen la preminensa, përchè ti ‘t ses cogiate con mia fomna e parèj it l’has profanà mè tàlam contra ‘d mi.
4Simeon e Levi a son fàit dl’istessa pasta. Ij sò cotej a son utiss ëd violensa. 5I veuj nen aveje da fé con ij sò antrigh, 6i veuj nen ësteje dapress ai sò complòt, përchè an soa furia a l’han massà ‘d gent e mach për rije a l’han ëstropià dij beu. 7Che soa flin-a ‘d lor a sìa maledìa përchè ch’a l’era bin grama e soa furia a l’era sensa pietà. I-j dësbergiairai an tra ij dissendent ëd Giacòb, i-j dësperdrai për tut Israel.
8Giuda, ti, ij tò frej at lauderan, toe man a ciaperan për ël còl ij nemis, ij tò frej as prostërneran dë 'dnans a ti. 9Giuda, ël mè car fieul, a l’é tanme ‘n leon giovo ch’a l’ha pen-a finì ‘d mangé soa piàita. A l’é slongasse për tèra, a l’é coaciasse parèj d’un leon, tanme na leonëssa: chi mai as n'ancalerìa a felo alvé[1]? 10La cavija real a sarà pa pì gavà a Giuda, nì ‘l baston ëd comand dai sò dissendent, fin-a al moment che a-i rivrà col ch’a-j aparten për dirit e che tute le nassion a-j faran ubidiensa. 11Chiel a gropa sò asnet a na vis, e ‘l fieul ëd soa sòma a na vis sernùa; chiel as lava la vesta ant ël vin, soe vestimente ant ël sangh ëd l’uva. 12Ij sò euj a son pì scur che ‘l vin e ij sò dent a son pì bianch che ‘d làit.
13Zabulon a starà ans la rivera dël mar, chiel a sarà òm ëd mar an sij bastiment, con ël fianch dij sò confin voltà anvers ëd Sidon.
14Issacar a l’é n’aso robust, coacià ant tra doi ciston da sela. 15 Quand ch’a l’avrã vëddù coma ch’a l’é bela la campagna e coma ch’a l’é piasos ël pais, chiel a piegherà soa schin-a al fardel e as sogetrà a ‘n travaj dur.
16Dan a farà da giùdes ëd soa gent parèj ëd minca d'un-a dle tribù d’Israel. 17Dan a sarà coma na serp dacant ëd la stra, coma na vipra cornùa an sël vieul, ch’a mòrd ij garet ai cavaj për feje tombé a tèra sò sivalié. 18An toa salvëssa mi i spero, Nosgnor!
19Gad a sarà tacà da na maniga ‘d brigant, ma chiel a-j tacherà cand che lor as artiro.
20Aser a mangerà ‘d bon-e pitanse e a provëddrà da mangé degn ëd rè.
21Neftali a l’é na bëccia lesta ch’a dà ‘d bej serviat.
22Giusep a l’é ‘n gich ëd such dru, but ëd such dru davzin a na sorgiss. Ij sò branch as dëstendo an sla muraja. 23J’arcé a l’han esasperalo e colpilo, 24ma sò arch a l’é restà antregh e ij sò brass as bogio lest e fòrt për le man ëd ël Potent ëd Giacòb, për ël nòm dël Bërgé, pera d’Israel. 25Che ‘l Dé ‘d tò pare at giuta, che ‘l Dé tut-potent at benedissa con ëd benedission da l’àut dël cel; ëd benedission da j’aque ancreuse sota la tèra; ëd benedission dal sen e da la fàuda; ëd benedission dj'ëspì e dle fior, ëd benedission dle montagne antiche, 26Ch’a peudo mie benedission paterne esse pì grande dle benedission dij mè antich, e ch’a rivo fin-a a j'autësse dle colin-e eterne. Ch’a peusso vnì an sla testa ‘d Giusep, ch’a l’é prinsi an tra ij sò frej!
27Beniamin a l’é ‘n luv ravass che a la matin a divora la piàita, e che a la sèira a fà le part ëd lòn ch’a l’ha ciapà”.
28Coste-sì a son le dódes tribù d’Israel, e sossì a l’é lòn ch’a l’ha dit sò pare cand ch’a l’ha benedije. A mincadun chiel a l’ha daje na benedission particolar.
Mòrt ëd Giacòb[modifiché]
29Apress ëd lòn, Giacòb a l’ha daje soe ùltime arcomandassion. A l’ha dije: “I son press a meuire e a gionteme ai mè antich. Sotreme dacant ai mè grand, ant la balma ch’a l’é ant ël camp d’Efron, l’Hitita, 30ant la balma dël camp ëd Macpela, an facia ‘d Mamre, ant ël pais ëd Canan, che Abraham a l’avìa catà da Efron l’Hitita coma proprietà funeraria[2]. 31Ambelelà a son ëstàit sotrà Abraham e soa fomna Sara[3]; là a son ëstàit sotrà Isach e soa fomna Rebeca[4]; là a l’é stàita sotrà Lea. 32A l’é ‘l camp con la balma ch’a l’ero stàit catà dai fieuj d’Het”.
33 Quand ch’a l’ha chità ‘d deje coste arcomandassion ai sò fieuj, Giacòb a l’ha artirà ij pé an sël let, a l’é spirà[5] e a l’é giontasse ant la mòrt ai sò antich.