La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Genesi/Genesi 27

←Genesi 26

La Bibia piemontèisa Genesi

Genesi 28→

27

La Bibia piemontèisa - Génesi 27

Giacòb a rafa la benedission d’Isach

¹Isach a l’era fasse vej e j’euj a l’ero vnuje tant déboj ch’a-i ës-ciairava pì nen. A l’ha ciamà ‘l fieul pì grand e a l’ha dije: “Car ël mè fieul!”. A l’ha rësponduje: “Vard-me si. Còsa ch’it comande?”. ²Isach a l’ha seguità: “Varda, mi i son vej e i sai nen quand ch’i peussa meuire. ³Ebin, ciapa tò arch e toe flecie, seurt an campagna e cass-me ‘d zibié. ⁴Pront-me peui un piat coma ch’am pias e pòrt-me da mangé. Parèj i podrai dete mia benedission anans ëd meuire”.

⁵Rebeca a l’avìa scotà antant che Isach a parlava con sò fieul Esaù. Apress che col-lì a l’era seurtiss-ne për andé a cassa ‘d zibié për sò pare, ⁶Rebeca a l’ha dije al fieul Giacòb: “I l’hai sentù tò pare ch’a disìa a tò frel Esaù: ⁷‘Pòrt-me ‘d zibié e pront-me ‘n piat ch’ i në mangio, parèj ch’it daga ‘dnans a Nosgnor mia benedission anans ch’i meuira’. ⁸Ore, car ël mè fieul, scotme bin e fà lòn ch’it diso mi. ⁹Va sùbit a lë strop e pijme da là doi bej cravòt; mi i në farai un piat për tò pare, un ëd coj ch’a-j piaso tant. ¹⁰It lo daras a tò pare përch’ a në mangia, e parèj chiel a darà a ti la benedission anans ëd meuire!”.

¹¹Giacòb a l’ha rëspondùje a Rebeca, soa mare: “It sas che mè frel Esaù a l’é plos, e mi, a l’opòst, i l’hai la pel seulia. ¹²Se mè pare am toca, as n’ancorzerà che mi i son n’ambrojon e a tirerà ansima ‘d mi na maledission nopà che na benedission”.

¹³Ma soa mare a l’ha dije: “Ch’a tomba ansima ‘d mi cola maledission, car ël mè fieul! Ti scotme mach e va a ciapeme ij cravòt”.

¹⁴Anlora chiel a l’é andàit a pijeie e a l’ha portaje a soa mare, ch’a l’hà prontà un dij piat ch’a-j piasìo a sò pare. ¹⁵Peui Rebeca a l’ha pijà le vestimenta le pì bele ‘d sò fieul pì grand Esaù, ch’a l’avìa antëcà e ch’a guernava, e a l’ha faje buté adòss al fieul pì cit, Giacòb; ¹⁶e con le pej dij cravòt a l’ha cheurvì ij sò brass e la part seulìa dël còl. ¹⁷Peui a l’ha daje a sò fieul ël piat ch’a l’avìa cusinà, ansema ‘d ‘pan pen-a seurtì dal forn.

¹⁸Giacòb a l’é andàit da sò pare e a l’ha dije: “Car ël mè pare!”. A l’ha rësponduje: “Éh, mè fieul, chi ses-to?”. ¹⁹Giacòb a l’ha rësponduje al pare: “I son Esaù, tò prim nassù^[1]. I ‘hai fàit coma ch’it l’avie comandame. Àuss-te, donca, but-te a tàula e mangia mè zibié, parèj ch'it peule deme toa benedission”.

²⁰Isach a l’ha ciamaje a sò fieul: “Com it l’has fàit an pressa a trovela, car ël mè fieul!”. A l’ha rësponduje: “Nosgnor a l’ha famla ancapité dë 'dnans!”.

²¹Ma Isach a l’ha dije: “Avzinte e lassa ch’it toca, mè car fieul, për savèj se ti ‘t ses pròpi mè fieul Esaù o nò”. ²²Giacòb a l’é avzinasse a Isach sò pare, ch’a l’ha tastalo e a l’ha dije: “La vos a l’é la vos ëd Giacòb, ma ij brass a son ij brass d’Esaù”. ²³A l’é parèj ch’a l’ha nen arconossulo, përchè ij sò brass a j’ero plos com ij brass ëd sò fieul Esaù, e a l’ha benedilo. ²⁴A l’ha ancora ciamaje: “Ses-to mè fieul Esaù përdabon?”. Giacòb a l’ha rësponduje: “Sì ch’i lo son”. ²⁵Anlora a l’ha dit: “Spòrz-me da mangé ‘l zibié, mè car fieul, e, apress d’avèj mangià, it benedirai”. Giacòb a l’ha servijne e chiel a l’ha mangiane; a l’ha portaje ‘dcò ‘d vin e chiel a l’ha beivune. ²⁶Peui sò pare Isach a l’ha dije: “Avzinte e basme, car ël mè fieul!”. ²⁷A l’é avzinasse e a l’ha basalo. Quand che Isach a l’ha sentù l’odor ëd soe vestimente, a l’ha benedilo: “Ah! l’odor ëd mè fieul! A l’é tanme l’odor d’un camp ëd fior che Nosgnor a l’ha benedì! ²⁸Che da la rosà dël cél e dle richesse dla tèra Nosgnor sèmper at acòrda ‘d cheuite bondose ëd gran e ‘d most. ²⁹Ch’at servo le gent e as prostërno dë 'dnans a ti ‘d pòpoj. Sie signor ëd tò frej e ch’as prostërno dë 'dnans ëd ti ij fieuj ëd toa mare. Che col ch’at malediss a sia maledì, e chi ch’at benediss a sia benedì^[2]”.

Esaù a ciama na benedission

³⁰Isach a l’avìa pen-a chità ‘d benedì Giacòb e Giacòb a seurtìa da dnans a sò pare Isach, ch’a l’é rivaie da la cassa sò frel Esaù. ³¹Ëdcò chiel a l’avìa prontà ‘n piat, a l’avìa portalo a sò pare e a l’ha dije: “Ch’as àussa mè pare e ch’a mangia lë zibié ‘d sò fieul, përchè ti 't am benedisse”. ³²A l’ha dije sò pare Isach: “Chi ses-to ti?”. A l’ha rësponduje: “I son tò fieul pì grand, Esaù”.  ³³Anlora Isach a l’é stàit ciapà da 'n frisson motobin fòrt e a l’ha dije: “Chi é-lo anlora col ch’i l’avìa ciamàje lë zibié e ch’a l’ha portamlo? Mi i l’hai mangiane anans che ti ‘t rivèisse, peui i l’hai benedilo, e benedet a restrà!”.

³⁴Cand che Esaù a l’ha sentù le paròle ‘d sò pare, a l’ha crijà con motobin ëd fòrsa e d’ameiror, e a l’ha dije a sò pare: “Benediss ëdcò mi, car ël mè pare!”. ³⁵Isach a l’ha rësponduje: “A l’é vnùit tò frel con l’angann e a l’ha portame via toa benedission!”. ³⁶Esaù a l’ha sclamà: “A fà nen maravija che sò nòm a sia Giacòb: costa-sì a l’é la sconda vira ch’a l’ha anganame! A l’ha già rafà mia primogenitura^[3] e adess, varda-lì, a l’ha portame via mia benedission!”. Peui a l’ha giontà: “L’has-to pròpi nen arservà na càiche benedission për mi?”. ³⁷“I l’hai falo tò sgnor e i l’hai daje coma ‘d sërvent tùit ij tò frej; i l’hai garantije d’abondansa ‘d gran e ‘d most: për ti, còsa mai i podrìa fé, car ël mè fieul?”. ³⁸Esaù a l’ha dije al pare: “L’has-to mach na sola benedission? Benediss ëdcò mi, car ël mè pare!”. Ma Isach a stasìa ciuto, e Esaù a l’ha aussà la vos^[4] e a l’ha piorà.

³⁹Anlora sò pare Isach a l’ha dije: “It vivras lontan da le richësse dla tèra, e da leugn ëd la rosà ch’a cala dal cél. ⁴⁰It vivras ëd toa spa e it serviras tò frel, ma peui, quand ch’it arpijeras, i t’ës-ciaperas sò giov da tò còl^[5]”.

Giacòb a scapa e as në va a vive con Laban

⁴¹Da col moment-lì Esaù a l’ha pijà an òdio Giacòb për motiv ëd la benedission che sò pare a l’avia daje. Esaù a l’ha pensà: “As avzin-o për mè pare ij dì dël deul, përchè mi i masserai mè frel Giacòb”. ⁴²A Rebeca, contut, a son ëstàite arferìe le paròle d’Esaù, sò fieul pì grand, e chila a l’ha mandà a ciamé Giacòb, sò fieul pì cit, e a l’a dije: “Esaù, tò frel a veul pijesse l’arvangia ‘d ti, e massete. ⁴³E bin, car ël mè fieul, stame a sente con atension: scapa a Caran da mè frel Laban. ⁴⁴It resteras con chiel për chèich temp, fin-a a tant che la flin-a ‘d to frel contra ‘d ti a sarà pasiasse, ⁴⁵e tò frel a sarà dësmentiasse ‘d lòn che ti ‘t l’has faje. Anlora mi i manderai a pijete da là. Përchè dovria-ne esse privà ‘d vojàutri doi ant un dì sol?”.

⁴⁶Peui Rebeca a l’ha dije a Isach: “I l’hai dësgust ëd la vita për colpa dle fomne hitite d’Esaù. Se ‘dcò Giacòb a pija na fomna an tra j’Hitita coma coste-sì, tra le fije dël pais, a còsa ch’am serv la vita?".

Nòte

1. O “ardité”.
2. Cfr. Génesi 12:3; Ebrèo 11:20.
3. Cfr. Génesi 25:29-34.
4. Cfr. Ebréo 12:17.
5. Cfr. Gènesi 36:8; 2 Rè 8:20.