Anònim/Piemontèide/Cant 07
CANT VII – DUMINICA
[modifiché]Andoa as parla dla mòrt
S’i scriv d’un argoment me l’agonìa
l’hai pa sernumlo mi.
Cativ riva ’l moment d’andessne via
për peui torné pa pì.
Trové ’nt ël mes dël fium dla nòsta vita
un ròch anté ’mbranchesse,
fé nen la fin dël fum ch’a s’àussa e a chita,
dal temp dësgavignesse
l’é ’l seugn che noi mortaj sempe an [compagna,
che mai an lassa soj,
’nt ël mond j’é gnun travaj che pì ’n soagna,
gnun pì ’mportant për noi.
Ti ’dcò, mè bon amìs, it peude pa
sté fòra da sti event,
s’a-i manca ’nco ’n pò ’d temp a l’é drè ’d ca,
a riva ’l tò moment,
ma prima ch’a suceda mi t’anvido
con neuve compagnìe.
Dësmentia le distanse ch’an divido,
s’it noe nen it nìe.
Ti it chërde ’d rigreté la toa fatiga
për esse un ch’a sa
se ’n fond al lìber ’nt l’ùltima soa riga
j’é’n mur ò ’nco na stra?
“Përché mi deuv troveme dij fastudi,
am manco nen sagrin.
Ventrìa fé na vita mach dë studi,
mi veuj passemla bin.
Nojàutri is rabastoma ’ntorn al nì
ch’a l’ha vedune nasse.
Ragnà, sënner e póer, gnente ’d pì
tut lòn che ’n di l’é fasse.
Ëd tante catedraj pontà ’n sël cel
a-i resta mach ëd mon,
dij cant che coj mortaj aussavo a Chiel
a-i viv pì gnanca ’n son.
Prinsipi universal ch’angissa ’l mond
la lege dl’entropìa
at dis che tut cò ’t fase a l’é ’n fond
në sgàire d’energìa.
La fin ëd l’univers ? Mach na giassera,
ma rèida, veuida e scura.
Podèj difendse ’d pì ’d na vita ’ntrera
për gnun-a creadura
sarìa ’nco possìbil, la natura
a tut a dà na fin
e ògni ròba al mond dòp ch’a l’é mura
a cor vers sò destin.
Am manca peui nen tant s’i l’hai piasì
ëd bon-a qualità.
Dësbela l’ilusion d’un longh avnì,
mangiomse l’ardità! ”
As vëd che gnun dolor ’dess at compagna
mè car amìs letor,
al temp quandi ti it treuve già ’nt la bagna
’t ëscote ’l tò dotor.
Mi spero che ’n di noi s’ancontreroma ’n-
t ël bel etern giardin,
divers da come ’dess i magonoma ’n-
t ij di dij gram sagrin.
Mi conto fòrse ’n di ’d rivé ’nt la glòria
dl’Olimp dij brav scritor?
Magara fra sent agn finiss la stòria,
coatà dal Gran Sutror.
I s-ciàiro ’n pòch cativ për ël moment
ch’as piemonteisërà
al mond fin ’doa ’l mar l’é ’n broa al vent
al fond dla siviltà.
Pitòst a smijerìa pì da svicc
amprende a scrive ’n rima
spagneul, inglèis, cinèis, noi ’nt ël nòst ghicc
i partiroma prima.
O fòrse ’m piuvërà tanta richëssa
bondosa giù dal cel ?
Ma vaire ’t catërìo, mia blëssa?
Già sent sarìa bel.
A l’é për arposesse nà sto cant,
un gieugh dòp ël travaj ?
Bastrìo doi sonet, a-i va pa tant.
L’avrìa pa gnun quaj
a fòrsa ’d ripassé ël tòch ëd goma ’n
sla pàgina fagnan-a
ch’am giuta nen e a speta mach la piuma ’n-
t la man ëd chi bimblan-a.
Mi seugno che quaidun a s’an-namora
dël nòst pressios lengagi
contandje mi ’nt ij vers (sarìa ora)
me àut l’é ’l sò lignagi.
E ’ntlora a capirà che a le masnà
a peul fé ’n gran regal
mostandje nòsta lenga disperà
ch’a speta ’l funeral.
Për fete pì sigur ëd la grandëssa
dël nòst antich parlé
ripeto nen la landa dla purëssa
che sempe as sent canté
dla vita campagnin-a ’nt la natura.
S’it cante mach j’osej
’t anfile la toa testa ’nt la reinura
mostrand ël cul da vej.
Genética, ’nformàtica, ’n baron
ëd neuva conossensa
ventrìa ch’ancrosièissa ’n chèich canton
(as peul nen fene sensa)
l’idiòma dij nòst pare, ’nt ël mè cit
mi cant ij viv e ij mòrt.
Doi càuss it peule deme se mi i chit,
mi pregh l’òm-Dieu risòrt
ch’am goerna për ël temp ch’i l’hai da manca
për smon-e ai mè letor
ël giuss dla Piemontèide an lenga franca.
Goardeve da l’eror
ëd chërde ’l temp etern: pensé a Merlin,
bogé se ’ncheuj i pàire!
Vnì dré ò ’v pentireve motobin
ëd tuti ij di ch’i sgàire!