Le vos eterne

a Nino Costa

Da la finestra duverta ’nt la stanssa,
ai ven l’eco ’d sent mila rumôr,
la vôs rauca d’le trômbe a së slanssa,
sôñô i claxon, a urlô i môtôr.

Côn na musica dura e viôlenta
ch’a sbardiss, a t’esalta, a t’invita,
as fan largo, ’nt la strà turbôlenta,
ste vôs neuve ch’a inegiô a la vita.

...........

Ma a j’è d’le vôs, ch’a l’àn n’aôtra armônìa,
che senssa che it n’ancorsi, at rivô al cheur;
che a sôn gnente... e a sôn tut: sôn la pôesìa,
che a t’incanta, e at cônssôla ’n t’ii maleur.

... A l’è ’l gëmmi dël vent ch’a porta via
le feuje morte, quand ch’a ven l’ôtônn...,
a l’è ’l pichè d’la pieuva, ch’a në smìa
un sôspir, un lament, una canssôn...

A l’è la vôs dël mar ch’a meuir s’la spônda
e at cuña adasi, adasi, e at fa sugnè;
l’è ’l ciusiônè d’un nì, sôta ’na grônda,
l’è ’l rìe ’d ’na sôrgiss, sôta a ’n rochè.

A l’è la vôs d’na cioca ch’a dindaña
për l’aria lila d’un tramônt dôrà,
l’è ’na canssôn ch’as perd là giù ’n t’la piaña,
l’è ’l gargôiè grassiôs d’uña masnà...

A j’è d’le vôs ch’a sôn pieñe ’d malìa:
sôn vôs eterne che a t’arivô al cheur
ch’a fan fiôrì ’n s’ii laver la pôesìa
ch’a t’incanta, e at cônssôla ’n t’ii maleur.

Da Armanach piemontèis për ël 1932. (Grafìa ’d ’l caval ’d brôns).