Edoardo Ignazio Calvo/Ël balon volant e le grùe
Fàula X: Ël balon volant e le grùe
[modifiché]Un gròss balon volant ch’s’era elevà
an aria con un ton ‘d magnificensa,
incontra un vòli ‘d grùe për la stra;
chiel-sì, gonfi ‘d se stess, dla soa presensa,
pensand d’essi padron dël cel, dij vent,
a-j ha ciamje tute a l’ubidiensa,
disendje:-E voi, chi seve? E che ardiment
d’avnime an paradis sëcché la glòria,
d’andé così spasgiand mè apartement?
I veuj pì nen sufrì sta vòstra bòria,
e voi, s’pretende ancor d’aussé ‘l cachèt,
pensé ch’i peuss fiacheve la sicòria.-
Le grùe sentiend lò, pien-e ‘d dispet
a-j han rispòst:-E voi, che bestia seve?
Chi ‘v ha portave sì, l’é-lo ‘l folèt?
Përchè ch’j’aspete ancheuj mach a mostreve?
D’alora ch’noi i vnoma su da sì,
e pur n’é mai rivane d’incontreve!-
A-j replica ‘l balon: – Adess a mì!
Ghèra, ch’i vad a feve na bignëtta!
Partì gheusaja, presto! Eve capì?-
Ma disend lò ‘s dëstaca la s-cionfëtta,
dont a-i era ‘l feu sot, e’l gran balon
a l’é restà rupì giust com ‘n erbëtta.
Sta fàvola a veul dì ch’ha son ‘d mincion
coj taj ch’a son ‘d subrich e ‘s levo an aria
përchè ch’a son guarnì ‘d piume ‘d pavon;
venta pensé che ‘d vòlte ‘l vent a varia,
e coj ch’a son son mach gonfi a fòrsa ‘d fum,
se a-j càpita na bisa un pò contraria,
a perdo ‘l feu da sot, e sò volum.
Dal volume E.I. Calvo, Poesie piemontesi e scritti italiani e francesi, edizione del bicentenario a cura di Gianrenzo P. Clivio, Torino, Centro Studi Piemontesi-Ca dë Studi Piemontèis, 1973.