La procission[modifiché]

As sent ël baudëtté che a va ant le ancreuse
valade bleuve dël gran cel seren,
da lontan a-i ven già 'l përfum dle reuse,
e ant l’aria còtia as sent l’istà ch’a ven.

Basta che i sara j’euj për un moment,
che torno a vëdla coma al temp passà...
a ven coma s’na nìvola d’argent
la procission con ij ciairin viscà.

Ma andova a l’é cola mia bianca vesta,
la longa vesta con ël gran volan?
Ma andova a l’é col mè cit cheur an festa,
e ij liri candi che portavo an man?

E j’ale 'd carta così bianche e bele,
che a tërmolavo come ij nòstri cheur
e noi da man così coma sorele
për cola stra che a smijava mach boneur?

E la speransa l’era 'n ciàir viscà:
a l’é për cola stra che i son ëvnùa,
con ël përfum dle reuse spatarà...
Ma as peul pì nen trové na stra perdùa...

La procission vers lontananse smòrte
a và coma s’na nìvola d’argent.
Cala la sèira sle speranse mòrte
cala la sèira sensa 'n fil ëd vent.

Carlottina Rocco (1908-1993). A l’é stàita cò-fondatriss ansema a Pinin Pacòt, Vigin Fiochèt, etc.etc. dla Companìa dij Brandé, colaborand ativament dal 1931. La poesìa dla Rocco “fresca, giovo e matinera” (coma a arcordava Nino Costa 'nt ij sò scrit) as peul gropesse për dabin a la primavera e ai sò bej moment ëd gioventù. La poesìa: “La procission” a l’é un arciam càud e piasos ch’a serca dlicatament col “cit cheur an festa” ma giumaj lontan e sperdù come na “procission vers lontananse smòrte”...

(tratto da: Camillo Brero, Storia della Letteratura Piemontese, vol. III, Piemonte in Bancarella, Torino, 1983)