Carlottina Rocco/Ël Torototela

Artorn

---

Ël Torototela

Ant ël silensi dla matin bonora
dapress a na canson vorrìa andé.
- Stèila boera an cel a lus ancora -
Ma ’l vej torototela, andoa a l’è?

Vestì ’d seugn e vestì d’aria
va parèj ’d na lusentela
s’na roera solitaria
an cantand, torototela.

Ombra ’d farchèt ch’a vòla sla pianura
- arlongh ij camp, fiorì al sol d’istà -
parèj d’un vent ch’a va sensa paura,
chissà ’l torototela andoa ch’a va?

Con le biòce ’d n’arch-an-cel,
buta ansema tante stòrie
gropa tut con ël bindel
dle passion e dle memorie.

Le paròle anfilà parèj ’d giajèt,
sël fil lusent ’d na mùsica an sordin-a,
së sperdo ant l’aria coma ’d cit piumèt...
Vorrìa cheuj-je ’d cò mi, o rondanin-a.

Canta ansema a le speranse
ij magon e le ruvin-e
la rosà dle lontananse,
e le fior tacà le spin-e.

Parèj dël ciusioné dle feuje al vent,
j’è ’n cant sospèis, për l’aria dla campagna,
e ’l temp parèj d’un fium an sla corent,
lo pòrta da lontan e a lo compagna.

Vestì ’d seugn e vestì d’aria
a l’è mach na lusentela,
a l’è mach n’ombra solitaria
ch’a svaniss, torototela.

Da «Seugn sensa pianà» 1974