Carlo Baretti/La stra dle Verne
La stra dle Verne[modifiché]
Quand j’heu veuja dë stemne an santa pas
E m’agreva d’usé dël gentilësse
A certa gent, che anvece che a carësse
M’ piasrìa trateje a pugnaton su o nas,
Lo seve lò chi fass?… Sensa sté a serne,
Ciap a travers e scap pèj d’una spia,
Fin che da sol e pì lontan ‘d trè mija
Im treuv a spassëgié sla stra dle verne.
Che pòst! Che pòst! Sui bòrd j’é l’erba ata1
Fiorìa com s’i fusso ant un giardìn…
L’eva ch’a cor… J’é n’ombra sensa fin
E n’aria così frësca ch’a t’arpata.
La stra l’é sprofondà ‘nt la tèra grassa
E a fà vëdde le marche dël travaj
Con dle rovere ch’i fan bele sgiai…
Ma për compens i j’é mai gnun ch’ij passa.
Mi anvece am pias: tranquil come a mia ca
Vogn giù pianòt e, an mulinand na rima,
Fass d’esercissi a porté via la sima
A l’erba ch’j é an sla brova dël fossà.
Na galinòta bianca tuta rissa
A scapa, dindanand su le doi piòte,
Fin ch’a treuva ‘l përtus ëd l’atre vòte
Dov as fica ant la s-cioenda e peu a sparissa.
Na bestia ch’as rinfrësca a la bialera,
Sorpreisa mentre a beiv, a lassa lì
E, o nas an aria, a séguita a musì
Vardand cola person-na forostera.
N’avoch2 o vena giù da na caussagna,
Come n’arciam d’un òm ch’os treuva spers…
Gnun o risponda… un merlo ch’o fà ‘l vers…
E peu mi sol, mi sol për la campagna.