Attilio Spaldo/Tramont d'otogn

Tramont d'otogn

Tramont d’otogn. Për l’aria na nebiëtta
a ven su da la val, fin-a, legera;
vòlo le nòte sclin-e dla baudëtta
d’una ciòca lontan-a, tapagera.

Le feuje dj’erbo a smija ch’a ringreto
a chité ij branch gorègn ch’a l’han portaje:
së spataro dasiòt për tèra e a speto
lë scarpison che a-j crasa e a-j fà ’n fërvaje.
Come le feuje ij mè pensé as në van
con j’ilusion che a casco un-a pr’un-a,
le speranse a tramonto a man a man;
la vita grisa a ven anans pì dun-a.

Bej seugn ’d mia gioventù, già tant lontan-a,
bej seugn d’amor che prest l’eve chitame,
përchè torne pì nen? As dësdavan-a
dë ’dnans a mi ’n rosari ’d còse grame.
E penso. E ’ntlora a torno vnì a la ment
j’arcòrd trames na nebia ’d nostalgìa.

A sarà forse ’l temp, forse ’l moment:
im sento ’l cheur fassà ’d malinconìa.
Òh ingenuità pì frësca ’d na sorgiss,
basin pen-a acenà, carësse ardìe,
castej an aria, tut un paradis
ëd còse che purtròp son già svanìe.
Profum ëd la carn vlutà, pciti frisson
dij còrp aserb parèj ëd la fruta beusa,
prime promësse e prime delusion:
l’avnì l’é andàit përdend sò color reusa.
Casco mie feuje ai vent gelà dj’orissi,
ma a randa a mi, adess, una piantin-a
tënn-ra a ven su ’nt ël cel ch’a së s-ciairiss:
da mie radis na vita a s’ancamin-a.