Attilio Spaldo/Toe pòvre man

Toe pòvre man

Toe pòvre man tròp bianche a son gionzùe
gropà da le perlin-e dël rosari,
sla vesta nèira ch’a sa odor d’armari.
Ò care man, për sempre l’hai përdùe!

Ste bianche man che, pcit, a l’han portame,
che, vnù pi grand, can tanta tenerëssa
l’han pasià ij mè sagrin con na carëssa,
rendendme j’ore grise meno grame,

son fërme ormai e frèide. Sensa vita.
L’ha fërmaje la Mòrt, sensa përdon,
robandme l’ùltim gest ‘d benedission,
robandje na carëssa a la mia cita.

Sla vesta nèira (a j’era la pi bela)
s’arpòso adess ant l’ùltim abandon. –
Un grop më strenz la gola: an ginojon,
piorand, mi resto lì, sperdù, a vijela.