Stòria 'd Pietro Micca

XXV

Për sentinela a jé dôi minadôr,
un, Pietro Micca, e l’aôtr, cômpagn dlà drinta,
che, vedend ël pericôl, l’han fait finta
ëd niente; a l’han pregà ’ncôra Nôssgnôr...
Peuj, Pietro Micca, ’l braô sôldà ’d vlôr,
a côr tacà la porta, ai dà ’na spinta
sarandijla ’n sël nas d’j’assalitôr
ch’a j’erô lì a dôi pass për intré drinta.
E peuj as volta ’mpressa a ’l so côlega
e ai crija ’d visché subit uña miña
për fe saôté la galerïa ’ntrega.
Ma l’aôtr, che ’n po’ dubiôs, a së ’ncamiña,
capiss che deje feu veul dì la plassa...
a resta lì paurôs ch’mé ’n toch ëd giassa.

XXVI
...

E vist che so cômpagn a tramôlava,
ch’a l’era lì splufrì, la mort a ’l cheur,
penssôs për coul môment carià ’d maleur...
Lô ciapa për un brass, lô pôssa via.
La porta a ced, e Pietro Micca a crija:
«Viva ’l Piemônt!» Mentre ’l nemis intrava.

XXVII
(...)

’L nemis a l’è intrà e già a s’avanssa
sbefiand côn prepôtenssa senssa fin;
ma Micca, d’uña, bin decis, së slanssa,
côn coul côrage ch’a rend l’om tranquil,
sicur che côn la mort salv-rà Turin...
a slônga ’l brass e a visca ’l prim baril!

Da Storia ’d Pietro Micca ~ Sonèt piemonteis Editor Negro Turin 1906. (Grafìa ’l caval ’d brôns)