Arnaldo Soddanino/La mia canson
La mia canson
[modifiché]La mia canssôn, la mia canssôn pì bela
l’è nen côla ch’i cantô tuti ij dì;
la mia canssôn l’è ’l sôfi dl’infinì
che mach ’l cheur, mach chiel a sa cantela!
La mia canssôn, la mia canssôn pì bela
l’è ’l but ’d ’na fiôr ch’a sta për rifiôrì,
l’è ’nt le mie veñe, ’nt ël me sangh, l’è ’nt mi ;
la mia canssôn l’è l’anima sôrela.
La mia canssôn a viv ant la mia vita;
l’è senssa le parole, senssa vôs,
senssa prôfum, parei d’uña margrita.
L’è ’n sentiment dlicà, gentil, grassiôs;
l’è pas, l’è amôr, l’è gioja, l’è armônia;
la mia canssôn l’à mach un nom: pôesia!
Da Armanach piemontèis për ël 1932. (Grafìa ’l caval ’d brôns)