Armand Motura/Pensje mè amis

Pensje mè amis

Ti che it perde tò temp an sij librass,
o che it rusie a fé ‘d cont che a torno mai,
e it fase un gieugh pesant dël tò travaj
për coj quatr sòld che peui it perderas,
còsa të staghe lì a rusiete ‘l cheur
për ëd question che peui a son nen vèra?

Për pòchi di che as dev resté sla tèra,
‘t sas nen che vive a l’é già un gran boneur?

Son j’òmo che a s’afano a guasté tut,
ciamandse ij rè dle creature vive,
mës-ciand le còse bon-e a le cative
con soa manìa ‘d rompe e ‘d fé tut brut.

Su, ven fòra con mi, it vëdras che ‘d blëssa
a l’ha ‘s dròlo d’un mond ant soe stagion,
mach sempre pront a fabriché ‘d canson,
che a savèj-je scoté son na carëssa.
Preuva a fé parèj ‘d mi che ant j’ore arverse
fas parèj dij cagnèt bagnà dla pieuva:
im dago un socrolon, tut as rineuva;
cole dij seugn a son nen ore perse.
Mi jë spataro a pien-e man an cel,
i saro j’euj e i scoto ij giovo a rije,
penso che fin che a-i nass ‘d fior e ‘d fije
a basta lòn për fé ‘l nòstr mond pì bel.

E peui àusso ‘l bicer a la salute
dj’amis d’un’ora, gent san-a e bonària,
an barba dij martuf e dij pien d’aria,
che as ingegno për dene d’ore brute.
Bèivo a l’odor dla tèra an primavera,
fiorìa d’amor giovo e ‘d margherite
a j’ideje grandiose e…a cole cite,
a la passion busiarda e a la sincera.
Còsa am në fa se a-i ven queidun a dime
che androma an póver, che i saroma gnente;
mi rijo ‘d gust përchè che am basta sente
che i son ancora bon a fé doe rime;
am basta guardé an cel na stèila a luse
sensa pensé se a l’é ancor viva o mòrta,
lassand ij rasoneur fòra dla pòrta
ansema a coj che am pòrto ‘d gran-e e ‘d ruse.
Pensje, mè amis, tròp curta a l’é la vita
ven a toché con mi, fratel ‘d caden-a,
basta un bicer për sbërgiairé la pen-a
e n’ilusion përche ‘l maleur an chita.