Armand Motura/Për la sòlita stra

Për la sòlita stra

Për la sòlita stra ‘m na vado sol
mach con ij mè pensé për companìa
tochèt ëd ricòrd…
fërvaje ‘d fantasìa…
e ‘l sol…
tant sol che am brusa e che a m’ancioca!

Dësmentiand gnente e tut
parèj ‘m na vado sol sensa ch’am toca
la bruta bestia dla malinconia.
Mi, sensa malinconìe e nostalgìe
për le còse d’un temp che a l’é passà,
sensa invidie për coj, che jer masnà,
a son j’òmo d’adess, padron dël mond;
andand im sento
‘d cò mi còsa ant ël temp
parèj dj’erbo, dle ca
che a l’han vistme passé già tante vòlte.

‘M na vad mach sol, përchè tant sol l’é l’òm
dë dnans a la soa gòj e ai sò sagrin
anche ‘n mes al sò mond ch’a-j veul tant bin.
Ma chërde pa che a sìa
‘d cò lòn na còsa trista
che a dà malinconia!

Tut àutr!
Mi, parèj d’un viandant longh la soa pista,
seren ‘m na vad e st’ora a l’é mach mia;
peuss ëscoté ancora, come anlora,
le piante dij gran bòsch ch’a sbato l’aria,
j’eve che a coro ‘n mes ai pra fiorì,
o ‘l sofi ‘d vent o ‘l tichëtté dla pieuva
che a frusto e a bagno e ca dl’òm e pere;
mùsica ‘d fond a le mie vos da ‘ndrinta
ch’an giuto e ch’am consolo:
le care vos amìe,
le pì vere.

Mi l’hai mach pì nen veuja
dla farsa dj’òmo fàita mach ëd paròle
fàusse e dròle
mach paròle e paròle ‘mpastà ‘d neuja
che a concludo mai gnente!

Nò, mi peuss pì nen sente
la comedia dle dòne sensa sust
giugà mach për ël gust
ëd parlé, ëd parlé…
L’é ‘n teatro già smòrt e già frust
për un come mi che a jë smìa
‘d conòsse già tut
ant ël gieugh ëd le part.

Òh, sì, lasseme andé
ancora për ampess, parèj d’adess
seren e sol, sensa malinconia,
për la sòlita strà,
an cost’ora mach mia,
fòrse, chissà,
podrai canteve ancora:
la Vita a l’é na còsa benedìa.