Armand Motura/Osto 'd provincia

Osto 'd provincia

Mi am piaso ij pòst an dova as mangia bin;
dova che për intré as passa an cusin-a.

A-i sarà na padron-a, nen tant fin-a,
ch’at dis còsa ch’a j’é, sensa d’inchin;
ma j’é ‘l profum ëd j’òsto dla campagna,
a j’é la cort, la tòpia, lë stalagi,
pòst mach creà për riposé d’un viagi
e andova intrand la pas a t’acompagna.

E ij nòm romàntich: Scettro… Caval gris…
Scù ‘d Fransa…am pòrto ai temp dla diligensa,
e le sale a mangé ch’am san ‘d chërdensa
e ‘l feu an cusin-a ch’a l’é mai dëstiss
am ripòrto ant la ment coj temp pì bej,
quand che l’òm a corìa pa tant fòrt…

Òh, ‘dcò an col temp a j’era ‘d guère e ‘d mòrt,
ma an ven l’idea ch’as vivèissa mej!

E a mi am pias seteme ant un canton,
dnans na tovaja ch’a sa odor ‘d lëssija,
mangé adasiòt, prëstand un pòch l’orija
a le taulade antorn an discussion.

Lì, al di dla fera, a-i ven-o ij marossé,
ch’a san la buva e ‘l bujì maire e grass
e a ten-o ‘l pòrta-feuj gonfi ‘d bietass
ant la sacòcia interna dël gilé,
e ij paisan ch’a discuto dle bovin-e
e dël racòlt ëd l’ann, beivand adasi,
con ëd paròle antiche e un parlé pasi,
ch’as confond con la vos dle mercandin-e
che ven da ‘n piassa e ‘l zonzoné dla gent
rivà da l’anviron për ël mercà
e ‘d tut cost mond ch’a passa, a ven e a và
come l’onda d’un mar possà dal vent.

L’é bel, dòpo mangià, restess-ne ancora
a gòde un pòch ëd cola giòja cita;
j’é sempre temp a ritorné ant la vita
e për ij crussi a l’é sempre bonora.

Mi, quand ch’i peuss scapé dai mè sagrin,
ven-o a sercheve e, sol an cost canton,
i amparo come al mond a j’é ‘dcò ‘d bon,
òsto ‘d provincia an dova as mangia bin.