Armand Motura/Nostalgìa 'd dimore

Nostalgìa 'd dimore

Ancheuj i l’hai na nostalgìa neuva,
na nostalgìa ‘d dimore
dël temp passà davanti a le giojere,
a rimirè ‘n trenin
a core
e, ant na scatola bleuva
la lùcide pistòle ‘d Pécos Bill
e ij buratin tacà ‘l fil
e ij soldalin…

Oh, soldalin, an tute le manere,
con pòse e con monture le pì neuve,
che i l’eve fàit sugné coj che, për man,
portava an gir da na gioverai a l’àutra
con j’euj pien ‘d meravija!

A j’ero ij cit compagn ëd cole ore
pì pressiose e pì mie.
Mi im divertìa
a sente a nasse, a fërmiolé, a core
la soa neuva e frësca fantasìa,
pì lesta dël caval ëd col indian,
che con ël lass a foetava l’aria,
tra na buvata con la facia dròla
e na màchina ‘d tòla.

Ma tut lòn a l’é ‘l passà;
però mi ciamo ancora
mach ëd podèj quèich vòlta robé n’ora
ai pensé gris che a aneujo tant mia vita,
për dedichela a cola giòja cita
‘d podèj fërmeme ‘d nans a na giojera
pien-a ‘d dimore.

J’é d’àutri cit
a l’istess pòst, ancora
j’é col ch’a guarda estàtich, ël nas drit,
j’é col che as arbutun-a, col che a piora
e tuti a fan dij crij e dle paròle
davanti a tute cole còse dròle
mach fàite për la soa fantasìa…

D’àutri crij e paròle
uguaj a coj d’anlora…
lor a son d’àutri e mi son sempre col,
ma adess son sol…
Ùnica a-i resta a feme companìa
una sutila nostalgìa ‘d dimore.