Armand Motura/Iv na ricòrde ò cit

Iv na ricòrde ò cit

Iv na ricòrde, o cit, quand ch’i ‘ndasìo
a cheuje ‘d viòle su dël Fonsillard?

J’ero nòstre le prime che a fiorìo
sij murèt ëd San March e, un pòch pì tard,
come i spetavo ‘d vëdde a botoné
ij prim narsis sul verd ësmort dij prà:
ricòrde che ‘d mughèt longh ij sentè,
che ‘d boton d’òr, che ‘d reuse ‘d bussonà?

Che ‘d verd lusent l’avìo ij camp ëd sèj,
e ‘l verd tìmid ëd j’èrbo a primavera;
mama as butava ‘d fior ant ij cavèj:
òh, rissolin ëd mia ggioventù pì vera!

J’era sempre Vigino che a trovava
Le fior pì cite e cole pì stërmà,
e che d’antans-an-tan as në rivava
con ba bestjin-a ant ël pugnèt sarà.

Dotor Senterbe i lo ciamavo antlora…
“Guarda, papà, na bòja ‘d San Genis…”
“Las-sla volé, pòvra bestjin-a, a piora…”
“E se la lasso andé, va ‘n paradis?”.

Ricòrde che ‘d baston l’oma robaje
al sambù profumà e al frasso doss,
për fé d’arch e dë spa e che ‘d bataje
sij camp che as pituravo ‘d giàun e ‘d ross?
Ancheuj i son tornamne su da sol,
l’hai travërsà col rì sautand sle pere,
e adess setà su ‘n ròch, godendme ‘l sol
veuj mach penseje a ‘d còse alegre e vere:
al bianch mughèt che an col boschèt j’è ‘ncora
e al tapiss ‘d viòle, an cola riva bassa,
che a l’ha l’istess profum ëd col d’anlora.

Oh, sì! L’é mach për noi che ‘l temp a passa!
Tut as rineuva ant l’armonìa dël mond,
come l’eva ch’a bagna costa sponda
e adess më smija ‘d vëdde fin-a an fond
dël misteri dla vita che am circonda.
Për l’òn l’hai gnun regret dij dì che a van,
gnun-e paure dle stagion che a rivo:
ij mè bej seugn i-j buto an vòstre man,
mè cit, e son sicur che lor a arvivo.

Magg 1949