Armand Motura/Con ti papà

Con ti papà

Su l’onda dij ricòrd a torno ancora
coj di lontan che mi e ti, papà,
is n’andasìo a la matin bonora,
fusil a spale, travers camp e prà.
Giornà d’otogn ‘d na bela età fiorìa
lor a l’han vist un òm robust e bel
ansema a ‘n cit con l’aria un pòch patìa
andé marciand sota ‘l bleu fòrt dël cel.

Col cit dla facia spalia e un pòch muson
as na stasìa ciuto për dle ore,
marciand an sla pianà dij tò scarpon.
guardand le fior, fermand-se a cheuje ‘d more.

Mè car papà! Mi ‘t caminava apress,
ma se a vnisìa a tir un pòvr oslin,
an tërmolava ‘l cheur parèj d’adess
quand che ‘l maleur ëd j’àutri am passa vzin.

Camp ëd Pianëssa, bej boschèt ‘d gasìe,
file d’arbron, e file ‘d moré plà,
Bòsch ëd la Bilia (un gran bòsch dë strìe…)
-Armando, fërmte! Stame bin tacà!

Guarda là an col busson, che merlo gròss…
Mi ch’i marciava sempre un pò ancantà,
vëddìa gnente… - Presto, lì ant ël fòss!

E resta ferm e ciuto… - Sent, papà…
Ma ti ‘t j’ere già andait, e a l’era scura
l’ombra ant ël fòss ai pé ‘d na veja rol,
e ant ël mè cheur j’intrava un pò ‘d paura,
na sornion-a paura ‘d resté sol.

Ma peui ‘t tornave, e vers mesdì is fërmavo,
-Papà l’hai fam… - La riva ‘d na bialera,
ël vin al fresch, posà ‘l fusil, mangiavo.
Antorn l’era tut bel, l’aria legera.

O pianura ‘d Turin, cara compagna!
Podèj torné lagiù, con ti, papà,
e guardé ‘l cel, cogià an cola caussagna,
spetand col merlo ch’it l’has nen ciapà.