Aldo Daverio/Quatr poesìe d'avril

Artorn

---

I

ANT L’ORA prima dla matin seren-a
j’è ’l bate d’ala ’d na róndola an pen-a.
L’è ’l prim vòl azardos pien dë speransa
cè, là ’nt so nì, la speta na fiolansa.
J’ale a bato a le pòrte dla matin
e ’l sol ch’a la s-ciaris a l’è davsin;
e chila a tornerà drinta so nì
portandje ’d pan e ’l prim calor dël dì.
Rondolin-a ch’it seurte a la ventura
con ant ël cheur una speransa pura!
Ànima cita an festa, ànima an pen-a
ant l’ora prima dla matin seren-a,
ant ël sercc ëd tò vòl, tra ’l sol e ’l nì,
la matin as dësvìa al tò «bondì!».

II

ANT LA NEUIT chieta e seren-a
ch’a së specia ant la pëschera,
na tribù ’d ran-e, ciadlera,
a bacaja a gola pien-a...
Ma su, an àut, con la soa pen-a,
bin lontan da cola fera,
n’arssigneul a l’ancaden-a
con soa mùsica legera.
Rìe dle ran-e a gola pien-a,
pior ëd mùsica legera.
ant la neuit chieta e seren-a
ch’a së specia ant la pëschera.

III

EUJ DËL BEU, nòssent e pasi,
sguard coatà coma d’un vel:
una lerma a ven giù adasi
doa së specia tut ël cel.
Casca giù ’nt ël sorch, mineuja
cola lerma dla toa pen-a,
meuir ant la giornà seren-a
la campagna ch’as dëspeuja...
E ant la pas ëd la toa stala,
dòp avèi tant fatigà,
a svanis dasianta e uguala
la strachëssa ’d toa giornà.
Euj dël beu nòssent e pasi,
sguard coatà coma d’un vel:
le parpèile a calo adasi
an sël meuir dl’ultim cel.

IV

S’I T’ËM GUARDE, t’ëm dësvije
drinta ìl cheur na drolarìa:
sia ch’it piore ò sia ch’it rije
an tò sguard l’ànima a nija.
Mi sai nen còsa ch’a sia,
na speransa ch’i t’ëm dije,
sia ch’it piore ò sia ch’it rije,
ò na delusion patija...
A l’è coma un vòl d’avije
sla campagna già fiorija:
s’i t’ëm guarde, t’ëm desvije
drinta ’l cheur na drolaria...

Da Ël Tòr N° 14 ~ 27/4/1946 (Arpijà an Róndole)