Aldo Daverio/Òtŏgn

Artorn

---

Òtŏgn

Un tapiss giaôn për le strà
sôta ’n cel gris d’ôtôgn ch’a veul piôrè
e ’ntorn un gran silenssi prôfumà
che ’nt l’ànima ij ricord a fa cantè.
La stagiôn generôsa a l’è passà:
sôla ’na feuja aj resta a tramôlè
s’la sima d’n’erbô; côntra le ventà
ch’ai crijô so destin: meuire e sëcchè.
Fôrsse me cheur ai canta a la natura
môribônda d’ôtôgn ij so dôlor:
piaghe duverte ch’a lô fan patì.
E as sent manchè dôssman ant côla pura
mort ch’a na ven senssa regret nè piôr
fôrsse perchè ch’a peul pi nen guarì.

Da Armanach piemontèis për ël 1932 (Test ancora con la grafìa ’d ’l caval ’d brôns)