Walter Curreli/La mia istà

La mia istà

Asfalt boient, gent sudà, straca, la camisa
tacà a la pel, moment ëd rabia, për al calor
an fasolet an man për suese 'l sudor, un bicer
d'acqua freida, ël gelato che a cola,
e ij pé che a fan mal, ël travai fàit con
poca veuja, al seugn e la veuja dal verd dij
bosch e dij prà, anche costa a lé istà.

Le scòle a son veuide, ij banch a spetu nen d'àutr
che al crij ëd le masnà, an slà lavagna a jë
ancora scrit Buone vacanze, fòra al sol a
brusa la cort ormai veuida, pì nlà vers i bosch
quat vache a pasturo, a l'ombra 'd le piante
rumiand pian pian.

La seira a ven pian pian, al cel as tens ëd
color, che a van dal rosa, a viola povros
a son color che gnun penel a podria mai fé,
la coral di grij, a speta nen d'àutr për taché
a canté, le stèile, pian pian ancamin-o a rivé
e la neuit, quasi as 'ancaleissa nen ancaminè a
a quatè, pian pian timidament ij color dël sol
che as na va, anche costa a l'é istà.

Na finestra doerta, al son ad na radio, la
gent an sal pogieul, le masnà ant la cort,
e n'omo che a torna dal rusch, strach, ma content
ëd podei butè ij pè a meui, e mangè n'insalada,
al banchet ëd l'anguria, e ij deort dij café,
l'ultim tram che a passa, veuid con ij finestrin
doert, anche costa a l'è istà, la mia da òmo,
con al cheur da masnà.