Walter Curreli/L'òmo

L'òmo

A j'é an can an mes ëd là strà, sgnacà
na machina a l'ha nen faìt an témp a fé la frenà
antorn a chiel, an baron ëd gent, che a comenta
e a comMisera stA pòra bestia, che a l'ha tirà l'ultim fià.
Pi an là an vejòt o, mes bòrgno, che a stend la man
an sël canton ëd la strà, da tre ore che a ciama per an tòch ëd pan
ma la gent a passa, a lo guarda, e a tira an sà ij sò pass
ma la fam a lo ancìoda li an sël canton, al frèid, al dabzògn.
Ël can an tal mentre a meuir, a j-é nà dòna ch'a piora
la gent a l'è ancora lì ambaron-a, a-i é fin-a un che anveìss
con l'autista, che a la nen frenà: disgrassià, pòra bestia
an tochria mandelo an galera, pòra bestia, a fasia nen mal a gnùn.

Ël vej an tal mentre as sent manchè, a la fam, a l'ha gnun
a l'é sol, a sent anche chièl cosa ch'a diso dël can, fòrse
a pensa, fòrse a spera, ëd meujre anche chiel come ël can
ma na vos, a lo disvija «A l'ha vist? Pòra bestia, che fin»
a l'é mach bon a strenze le spale, e pian pian a s'ancamin-a
a serchè n'àutr canton, con la speransa, che n'autra machina
a ciapa nen sota n'àutr can, sëdnò la pietà 'd la gent a sarà
mach për un can, e chiel por vejòto, a starà sensa 'n toch ëd pan.