Vittorio Attis/Neuit d'invern

Neuit d'invern

Ven sì tacà 'l feu ch'a s-ciopëtta,
ven sì, cagnass vej e fedel;
Catlin-a d'antorn në sgambëtta,
a cerca 'd ciufene noi doi.
Ten dur! Difendoma la pel.
A l'erta taboj!

Da fòra la fiòca a tapissa
la neuit dël sò bianch silensios.
Sta atent! As sent mach una stissa
dla fiòca ch'a slingua, un gosson
ch'a bat an sla tòla doss doss…
A l'è 'n lacrimon.

La làmpada visca a spatara
na luce dlicà ch'a në sfiora,
un brìvid gradèvol am sara
gustand ël piasì d'esse sol;
dëdnans a la fiama ch'a piora
sti such 'd veja rol.

Ti 't fisse mia crapa lusenta,
mi guardo toa pel…camolà.
Còs mai veusto ancora ch'an tenta,
për noi l'è furnì 'l temp dl'amor;
le cagne e le fiëtte soagnà,
l'han d'àutri sfojor.

Mi i cimpo na gossa 'd barbera,
ch'am visca 'nt le ven-e 'n pò 'd feu,
n'ondà artificial 'd primavera;
im cario la pipa ben ben,
e 'l cel s'a l'è neir a ven bleu,
lusent e seren!

Ven sì, vej amis! Che neuit bruta!
La gossa cascand bat pì fòrt
un' ànima spersa a sangiuta!
Godoma 'l piasì d'esse soj,
d'antorn në sgambëtta la mort
a l'erta taboj!

Amilcare Solferini

Vers profondament ancreus, dël grand poeta piemontèis e turinèis Amilcare Solferini (ver nòm Vittorio Actis 1870-1929). Vers ch'a luso 'd na dlicatëssa malincònica, straca e spërversa… Andova tutun as desboton-a n'arson sincer e tënner, ch'a s'angropigna tacà nt ël sò cheur da poeta…Ël fedel taboj, la pipa, un bicer ëd bon-a barbera…Catlin-a la mòrt.

(tratto da: Camillo Brero, Storia della Letteratura Piemontese, vol. III, Piemonte in Bancarella, Torino, 1982)