L'òmo dle madòne

I l’hai ’ncontralo ancheuj an sla piassëtta,
doi strass an man e a tracòla na cassiëtta
corma ’d giss ëd tuti ij color e mes ës-ciapà,
an ginojon a l’era për tèra, arlongh la stra.

Con na carbonin-a nèira e na man ch’a sà ’l mësté
l’ha disegnà n’oval ëd na curnis, sensa parlé,
drinta a l’oval na facia ch’a l’era na blëssa
con fatësse divin-e da fé pròpi tenerëssa.

Doe man gionte, ël mantel e un bel soris
e tut chiel a ’mpinìa con ij color càud dij giss,
antramentre la gent as fërmava dantorn a vardé,
ma chiel, sensa gena, a seguitava a coloré.

Mës-ciava ij color, a jë scurìa lì, a jë s-ciairìa là
fërtand con ij dij, a sofiava la pover ëd giss sfrisà,
e j’ombrure, che artista, fàite con l’ëscur e ’l gris
e ’l ritrat, ora, a l’avìa pijà na lus da Paradis.

A l’era pròpi la Madòna con j’euj color dël cel,
na facia fin-a, soridenta ant ël bleu ’d sò mantel,
ambelelì për tèra an sla piassëtta sota ’l cel
ancheuj a-i era la Madòna d’un quàder ëd Rafael
.
Tacà fòra dla curnis ëd giàun e d’òr colorà
doi angiolèt pacioflù con j’ale bin duvertà
e dantorn a lor un bel reusa sfumà, che maravija,
col artista da stra, ant un nen, a l’avìa fàit na magìa