Valerio Rollone/Elevassion

Artorn

---

Elevassion

Sissù l’oma spetà setà sla pera
ëdcò sensa tochesse sì ambrassà,
euj viv tra le parpèile angavignà
paròle ciosonà coma ‘n preghiera.

Sissù noi soi, “sol” ant un sol sol
beicand la nebia ambaronà ‘nt la pian-a
stërmé con n’ombra ch’a svanìa lontan-a
la doss dla lus dël mond, doss dossa ‘d sol.

Vestì dl’arserca ciuto ‘d n’àutra ambrin-a
ij nòstri pass l’avìo sulià la monta,
monta drita ch’a ponta a lòn ch’a conta,
a la ponta che ‘n noi a l’é mach un-a;

peui sota l’onda frësca dlë spalior
dilatasse dal pra fin-a al gasié
l’é stàit trames le ròche lë speté,
speté ‘dla tèra mòla ‘d pior.

E ‘l sol a l’é mostrasse ‘nt soa purëssa
elevassion alvà sj’onde ‘d vapor
parèj d’un’òstia candia, ‘l Sol d’amor,
partìcola, partì con la promëssa

d’esse ancora con noi për tuti ij dì
minca dì sì con noi mach a ciamelo;
parèj d’un’òstia foà, mach a guardelo,
lë sguard lontan là sl’orisont tërnì.

Sissù l’oma spetà co ‘l cel ant j’euj
ëdcò sensa sfioresse, ant un basi n
ch’ampiniva la pian-a sensa fin.
E sensa fin a l’é giumai l’ancheuj.