Teresio Rovere/An riva al Lagh Magior
An riva al Lagh Magior
[modifiché]A Mila
Mila, son sì, setà a la Gardanin-a,
an brass a le memòrie, e arcòrdo ti;
ij Castej son doi pass an facia a mi
pien ëd misteri ant l’onda smeraldin-a.
Stajà ‘nt ël cel, ant l’aria cristalin-a,
le borgà da lontan a smijo ‘d ni
e mi arpòso guardand ant l’infinì…
penso a Mila ‘d na vòlta, birichin-a.
Ven, ven al tò pais, artorna sì
sota al Sasfrà, davanti al Melgoné,
e viv serenament guardand l’avnì.
‘T lo sas che ti ‘t ses l’ùnich mè pensé,
ël Lagh a parl… ven davzin a mi,
piora pì nen e lasste consolé.