Tavio Cosio/Gian Trulo

Tavio Cosio

Gian Trulo a montava su a l’arp. Ël sol, caland, ciapandlo da drita, a jë slongava n’ombra longa e màira dë dlà dël senté. L’òm, tra ‘n pass e l’àutr, tant për fesse compagnìa, gira voltà a fasìa na bërtaulada con soa ombra che chiel a ciamava “ Camila”. -It sesto straca? – a-j fasìa Gian Trulo. – I podrìo cò fërmesse ‘n moment a rompe na crosta ‘d pan, còsa ‘t na dise?- E vëdend che l’ombra a disìa gnente a pensava: - Chi a sta ciuto, a dis che ‘d si.- E a tirava fòra ‘n crucio ‘d pan e salam dal sacapan, a së stava s’un ròch e a tacava a mas-cé. Dë dlà dël senté l’ombra Camila a mas-ciava ‘dcò chila. – A-i è ‘ncor trè cane ‘d sol, a fa pa damanca ch’is la pijo tant càoda!- A disìa Gian Trulo sopatand la testa e l’ombra Camila a fasìa che ‘d nò cò chila. – E ben am fa gòj che i andoma dacòrdi- e mentre artirava pan e salam vansà, l’ombra Camila ‘dcò chila a ‘nsacava ij vansum ant ël sacapan. Peui a son torna ‘ncaminasse ciaciarand ‘d sòn e ‘d lòn e lòlena, ma a na mira Gian Trulo a l’è antrapasse ant un ròch e a l’è rubatà a testa prima ant na tampëtta andova na vaca a l’avìa lassà n’arcòrd. -Tut për vardete ti, bruta gnocassa!- A bërbotava ‘l bonòm. Peui drissandse a vira j’euj e a vëd che l’ombra Camila as drissava ‘dcò chila e con la man a sercava ‘d polidesse ‘l muso tut anflà ‘d bosa. – Ah ‘t ses finìa cò ti ant la bagna, né?- A fa Gian Trulo content.- Un pòch a prun a fà mal a gnun! - E giù na sghignassada a chërpa pansa e lì dacant Camila làsla ghigné cò chila. L’òm, fòra dij feuj për esse sghèrgnà a-i ciapa’l vëzzo e a pija l’andi për deje’n càuss, ma dit e fàit l’ombra Camila àussa na gamba cò chila…-Ah t’arvire? Mata parej ‘d mi!- A barbota l’òm mentre a s’ancamina su për l’ultim tòch dë stra.

Giusta calà ‘l sol, l’ombra Camila sensa dì: bon-a sèira, a l’è sparìa. – A sarà fërmasse për fé na tapa… o a sarà piasla ch’i i l’hai rusala. - Ma rivà a cà, pen-a viscà ‘l ciair a l’è trovasse l’ombra li dacant an sla muraja. –Tò, sesto già sì? It l’has fait pi lest che mi!- E parèj a l’han fait sin-a, chiel setà, chila mesa slongà sla taula da bon cambrada, a l’han mangià e beivù tant un come l’àutra peui a son ficasse tuti e doi sota le cuèrte: chiel dë dsà e chila dë dlà contra la muraja. A sta mira Gian Trulo, ch’a l’avìa tupinasse mes bicer ëd tròp, tënner, tënner a l’ha dije a l’ombra Camila: - Ora ch’i l’oma marcià, mangià, e beivù ansema i podoma ‘dcò fé l’amor eh? - Disend sòn a l’è virasse ‘d colp për ambrassela ma… Patach!!! A l’ha ciapà na testassà ‘nt la muraja ch’a l’ha faje vëdde le stèile. Da ‘ntlora Gian Trulo, a Camila a l’ha pa pi dije bè!