Turin a l'era

Turin a l’era, ai sò bej temp d’antan,
squasi n’àutra Gerusalèm ëd glòria:
sant, sivalié, për nòs Piamont , për tan
che,findi leugn, a otnèissa la vitòria
la Santa Cros, an Tèra Santa, an mar,
ant ij maisin, a Buda, aViena, autar
dij sacrifissi.

Aora a l’é mà-pi un pòver Baudrach:suplissi,
drocheri, bala-tron, òri d’orissi,
Findi 'nt ël “sancta sanctòrum”, la santa
erca dël Sudari, sa flambanta
gineuria a sfròsa, a franda 'l ruf an Dòm.
A gnica, sa gineuria sensa nòm.

Chi son-ne? Coj ch’a s-ciapo ij simiteri,
ch’a përfondo ij car-òss? Afra, diauleri.
Ël pes dij pes, mai vedù-se 'n Piamont,
fòra che sij balor dël trantamila,
l’infernass an transont,
ròbe da “Dìes ire dìes ila”
a l’ha findi argrignà sò carlevé,
ël carlevé dij diav, ch’a l’han gnicà
sessantequat përson-e. E àora a l’è,
nòs’ Turin maloreus, mal tapassià
la capitala d’ëstrìe e 'strion.
Capitala d’Oropa. Danassion.

Barba Tòni Bodrìe (Antonio Bodrero)

(tratto da: Prospettiva Poesia e narrativa, Pinerolo, 1999)