Madòna a veul dì

Madòna a veul dì «mà» = mama, a veul ’cò dì «dòna»;
a l’é na fior; milanta, rosse ’me ’l sangh pì viv,
an mes ai bià pì ciard, dorà dal Sol Dij soi.
Rose coma tò cheur, Madòna.

A l’é për lòn che ij mior5 a Toa mistà pëndìo,
për vot, për pa murì, stënzù ’nt la carcaveja
soe lòsne mëssonere.
Tuta la creassion at beicava con j’euj
bleu coma ij Tò: soe fior, ciamàie «euj dla Madòna»

Ma pì che tut It i-ère ’nt ël ca; figura, quàder ch’a disìa doss e fòrt:
«Madòna, arcòrd-te ’d mi; nòst Piamont at lociama,
an ciamand-te madòna, ch’it deuve esse madòna,
pì che tut për toa nòra, n’òra10 ’d blëssa e ’d [grinor,
na grassia dla Madòna; s’a fussa pa për chila
e për mi it l’avrìe pa mè nòm».
Cò fasìi, ò madòne, veje mare madòne11?
Lòn ch’a fà la Madòna con sò Ninin an brass:
i madonavi, e tant.
I madonavi ’l nòre, j’anvod e dcò ij mëssé,
i madonavi ’l fior, ël Madòne dl’autar ’d nòsta Mare e madòna,
i madonavi tute ’l creadure ’d Nosgnor,
i madonavi ij cheur, j’ànime ’d nòst Piamont.