Ij vint-e-sinch ëd mars

La bela Madonin-a
a pòrta, sël pavon1, mila e na randolin-a,
a neusti vej cioché, neuste marse travà,
dij vej, glorios ëstabi.
La prima a l’é tornà. É-lo?
Përchè che Chila a’l l’é dabon la prima...
dë’l creadure uman-e, ren-a dël cel.
La sima. Ma ’l pòvre randolin-e,
cand a vogran soa Santa poncià për set ëspà,
sagné da j’euj pioranta,
për l’ësparm e l’ësgiaj a biarderan leugn leugn,
neuva «fuga» an Egit, la tèra dij mascheugn.
A l’ha cabtà set gòj e piorà set dolor,
set gòj e set dolor, tut na sola grinor.
Ai vin-e-sinch ëd mars,
Chila, ’nt ës di tan’ grand, a l’ha consepì ’l Fieul,
consepilo ’n cantand, un cant mai pì finì,
un cant ch’a canta ’ncora:
ël Magnificat, l’ora ch’a rij e piora,
sgnora ëd tut lòn ch’a-i é dzora,
col cel ch’an an-namora.
A l’era ’l di che Pare a l’avìa comënsà
a creé l’univers e ’l di ch’a l’ha chità,
an creand òm e fomna.
’Dcò ’l di che tò Fieul, Mama,
a l’ha fàit, për la bin, ver’ noe,
la mòrt pì grama, cheur ëd lus, cheur ëd fiama.
A sarà ’l di dla fin, dël Paradis,
e s-ciav: còrp-ànime beà. S’i saroma stàit brav.

1) pavon = an italian manto