Ij vej as sento

Ij vej as sento giovo, a monto 'ncora
sij frasso a sfujaté le feuje a feuj
dël lìber ëd la vita;
sle ceresere a cheujo le cerese,
ch’a-j fan visé le boche dosse e fin-e
dle matòte sposòte 'd gioventura.
E mincatant a dròco. An paradis
ò lì aramba.

Ij giovo a monto pa pì. Pi nen bon.
Còs’a na peul-ne? Gnun a l’ha mostrà-je…
Nen àut che 'l tajacan, pòvre maraje.
Ancora soma grassia, cara grassia
ch’a sàpio caminé.Pa vàire veuja.
E gnanca la becan-a. Mach la mòto,
la bagnaròla.

Noi i mangiavo more àmpole,
fròle-giòle 'd vaudagna,
'l mila gale servaje, erbe servaje :
asiole, barbaboch…; pòvre maraje
a l’é già tant s’a mangio le bignòle
e 'l « gelato ». Con ij fìdich lì lì
pet pet ch’a-i é për lì, neh, dì-me ti.

Parèj ij tajacan a l’han mostrà-je.
A dròco ij vej, le feuje, nòst Piamont,
nen l’ësperansa: a tornarà monté
sël frasso-amel.

Barba Tòni Bodrìe (Antonio Bodrero)

A l’é giumaj andass-ne un bel lustr e passa, da quand che 'l magìster dij magìster e professor (laureà an Litre, Stòria 'd l’Art e Filòsofìa) Barba Tòni Bodrìe (Antonio Bodrero 1921 Frassino Val Varaita – 1999 Cuneo) a l’ha ciapà la carzà dël Paradis. Gran difensor ëd le minoranse lenghistiche piemontèise a l’era un poeta con la malinconìa stermà sota la sagëssa d’un soris… El sò savé a ciapava vàire Lenghe Minoritarie da l’Ocitan al Provensal dal Catalan al Furlan, con Marelenga la koiné Piemontèisa gropà a le varianse 'd Frasso. Studios inimitabil e përfondament portà a l’arsèrca 'd neuve ispirassion. Col sò personal vocabolari 'd paròle a sarà (noi speroma) un tesor literari për deje a studié (lese:Tesi 'd Laurea) a vàire generassion che a vniran.

(tratto da: GRINOR – Il cantore della montagna, Primalpe Costanzo Martini, 2000)