Tòni Bodrìe/Esse la ven-a
Esse la ven-a…
Barba Tòni Bodrìe
Esse la ven-a drùa, dla grinor, ch’a veul nesse
‘me ‘l sangh da tò cheur, Crist, dai tò euj, mana ‘d cel,
mej che ‘l làit e l’amel; chi podrà mai stofiesse?
Dë vnì bel e novel?
Ij vej a l’han pro dit: «Mai gnun a vogrà ‘l mor
dël Dé e a vivrà ‘ncor», m’a j’ero ij vej, passà.
Noe tò mor, Dé Crist, vogoma, n’ës-ciandor.
Tùit ij di. E vivoma. Uros. Dë-dsà. Dë-dlà.
S’a-i fussa mach sa vita, cos valrìj-la la vita?
Vive për ëvnì vej, tërbulé, maladìe,
‘l pì dangg-reuse, marrìe…;
a sarìa mej flambesse, flambela già da cita
sa vita.
Mi, s’i fussa sigur ch’a n’i é pa n’àutra, giusta,
tribaudëtta, boneur, Pare ch’am ciama, am susta,
im flamberìa. E dun-a.
Mej la mòrt che la vita…? Mòrta, dla mòrt pì ‘nfrun-a.
Ij flut5 a revo ‘l Nent, m’as peur-lo? Frej, barbin,
gagioma: ‘l prim ch’a meur a spòrz ël mignolin;
antër-cola, marcioma tra patalerne ‘d feu,
a col ch’a l’ha rason ël feugh a-j farà ‘n reu,
d’òra ch’adòra, ‘n geu,
ma ch’a val la candèila, milant’e un-a candèila.
Geu ch’at argala, Mama. D’ës mar afros l’ëstèila.
Di Nial, arnasse ‘n cel, pì i vis pì am an-namora,
l’ora a l’é la sant’ora.
Am ësmija già ‘d voghe, San Giann, toa éola granda,
che ‘d vira-riond an aria e ‘d lus at angarlanda;
e am fà: «Chi ve? Chi ve?»;
e mi, tut an sugnanda: «Mach nòs’ Dé, mach tò Dé».
I la ‘rcognoss, a l’é…? L’éola dël Sant Imperi,
che con la cros e ‘l ciav a gloriava ‘l drapò
dij Crosà dl’Abadìa; a cantavo ij misteri
dël Crist neusti bon-grand; che gent fàit’a pivò!
Cola bavard’antica, nassùa dai salteri,
da j’àngej ëd Betlèm, or’ a la canto ‘ncora,
fin-amai, a profàit; tavòta34 a l’é sant’ora.
Da Catlin-a al Di Nial, l’ora ch’am an-namora.
Sah bioch e rataplan, dé ‘l pass a la marciada,
la Catlinòta ven, a la testa dl’armada.
S’i podèissa, ‘dcò mi, volé a reu ‘nt ël sol,
canteTe àut e bàud, sol Sol, chè Ti ’t ses col,
s’i podèisso canteTe, àngej, sant, gent e ciri
tùit ansema, Dé Liri,
Con tute ‘l creadure, milanta vos diverse,
tui j’ëstrument ëd mùsica dë ‘l pì gòtiche smerse,
mach col a sarìa ‘l còro, cola a sarìa l’orchestra
che Ti, pior sosrient, it ëvnirìe a la fnestra.
La mal ëd j’anfësture, la bin ver’ Ti, Nosgnor,
an dan la gòj pì àuta, ‘nt ël marche ‘d sent lusor:
ël sangh dal cheur, da ‘l man, dai pé e da la testa
a l’é lus e përfum e bavarda da festa,
ël mond a vanta via, ma’-pì la Cros a-i resta,
cola che con Mamin-a, luserna ch’an governa,
an cel, ëvnùit divin, an argioiss eterna.
Nosgnor, che ‘d mistà toe, ma it l’has lassan-ne un-a
corma: sudor ëd sangh, fërleche, ‘l Sant Sudari.
Cò dis-la s’ombra sombra?: «S’i veuli la fortun-a
anfrun-a, ‘n mes a ‘n mond ch’a l’é la neuit pì brun-a,
mi i son la lun-a; feve, coma Chiel, sël Calvari,
coma costa mistà; e i saré tùi divin:
sangh an buria, lus, gòj, gregorian sensa fin».
Nosgnor, baratme ‘l cheur, con ël tò; i l’avrai
la grinor, la Passion, la Cros al fin-amai.
Ma se pròpi veus pa, disje a l’àngel ch’am pòrta
l’òstia ‘n moment ëdnans che mia carn a sia mòrta.
I lo sai pro che mi im mérito pa sòn,
mi ch’i peuss esse, squasi, ‘l derié dij pecador,
tut dësdeusi, dësbàucc, ëstriplon, mocador
ma pròpi për tut sòn it ciam, cariton, lòn.
Son-ne cafard o lindo? I lo sai gnanca mi,
miraco na part l’un e na part l’àut’ i son.
Pa për nèn ch’it ses Giùdes, mach Ti ‘t lo sas lo-lì.
I son un pòr viton, ma ‘dcò tò fieul. Përdon.