Sergio Notario/Ij pompista

Ij pompista

Ij nòstri Cè a l’avìo ’nventà
Na bela filastrócola për le masnà
Ch’a fasìa ’nsema doe fonsion.
La prima: mostré, an manera sempia, j’adission
E la sconda, fé capì a l’antivista,
Còsa ch’a son-ne e còsa ch’a fan-ne ij pompista.
La filastròcola parèj a toira e a pista:
«Un pompista pí n’àutr pompista fan doi pompista
e doi pompista pí n’àutr pompista fan tre...».
E i gagno: «Pompista! alé alé alé
i l’oma capí sta stória coma ch’a l’é
e a son tant brav su la scala a monté
che con un pòch d’eva ’l feu a fan dëstissé!».
Parèj an coj temp as podìa contesse la stòria
E ij masnà, al vòl, dij pompista a capìo la glòria!
Al di d’ancheuj le còse a son tant cambià
E ai masnà as peul pì nen conté sta folairà.
Për ancaminé pì gnun a-i ciama pompista
Ma «vigili del fuoco», coma s’a fussa na gran conquista!
Ma s’i feve bin atension, se sossì a l’é nen supa
A l’é pan bagnà. Ma a l’é nen costa la dupa! [1]
Ma a l’é che sta gent ch’a fà për noi tanti sacrifissi
A l’é tratà pròpi mal, sensa scasi gnun benefissi.
A buto soa vita sempre tant an perìcol
Për quatr sòld ëd paga a fan ëdcò ij miràcoj!
Vàire gent ch’a l’han salvà da le rote masere
Ëdcò, con ij sò can, a l’han tirà feura ij masnàjin da sota le pere!
E tut sòn sensa avèj gnanca na cita e giusta assicurassion
An sla vita. Coma ch’as fà a nen sentisse d’esse tratà da cojon!
Ma peui al di d’ancheuj a capito ’d còse mancin-e
Che un a riess gnanca pì a pensé a le comun-e ruin-e!
Che la gent a sia dventà tanto grama e bastarda
Da lassé che sti pòvri fieuj a vado a na mòrt fingarda
Nen fërmandje da na mòrt ch’a peul nen esse che sicura
Dal moment ch’a son lor ch’a l’han montà, con cura
Tut n’armamentari për fé sauté n’aria la ca
Për vagné, dë sfròs, quatr schifos dné. Ròba viliaca!
A l’é che sto mond a va tut për stòrt e për travers
E che ’dcò la gent a fà mach pì ’d còse pròpi da svers!!!

Nòta

[1] Dupa = pijàita an gir, ambreuj