Sergio Marenco/Tèra mìa

Tèra mìa

Da toe bele montagne
ëd bianch archincà,
së spantio vërde valade,
eve scumose e ciaciarin-e.
Danans milanta colin-e,
andov as pòsa bin pòca fiòca,
a no dan nopà col bon vin,
ch’a no gava ij sagrin.
An mes a-i é peui col bel pian,
ch’a cheuj fium e arian,
për bagné camp e risere,
òrt e giardin,
fin al Tisin.
E a completé ël tut,
son bin ëspatarà daspërtut,
na bela partìa ’d lagh.
Da coj lìmpid e cit ëd montagna,
ai pì gròss e scur ëd la pian-a.
Costa a l’é mia Tèra.
Tèra generosa e drua.
Tèra dossa e rùdia
Tèra ëd così tant sangh vërsà ambibìa.
Cost l’é mè mond,
ch’arsèive ël virolé,
ëd mè cheur vagabond.
E mi arbut ëd la gran val,
ch’a l’ha fàit ëstòria,
con soa miseria,
soa soferensa
soa glòria,
serco la mia dimension.
E arnovand ël magon
im dëspeujo ëd mia umanità.
arserco la tan-a,
ël ni,,
la nicia scartà,
ch’am daga confòrt
e tranquilità.
Përchè për sempre veuj resté con Ti.
Tèra dij bcé e ’d tanti àutri prima.
Tèra dij grand,
ëd mè pare e mia mare.
e mè grand amor, Tèra ëd tuta mia famija.
"Tèra granda,
Tèra Mia".

Airali, Oltre i confini, 1997