Sergio Marenco/Pòche ca, na cesa, un castel
Pòche ca, na cesa, un castel
[modifiché]Fongà tra ’l verd e ’l bleu dël cel ëspatarà,
quatr ca, na cesa, un castel,
anté tra erbass e veje muraje,
scorato giugarin-e le neuve maraje.
Mond antich ch’as leva al vers dël gal.
Ch’a viv la vita di për di, come n’argal.
Che seren la sèira a s’ambaron-a,
sl’èira giumai cheta, ma ciaciaron-a.
E sì, tra na ciancia, na pipà, un soris,
as dëstissa pian ël di sël Monvis,
tant che ’l fià càud ëd la giornà,
as na va, con ël calé dla scurità.
E moro dëscarnà; brusà sle drite piarde.
E man gorègne, grotolùe, gajarde,
ch’a fortisso cola cadensa sèmper midema,
ch’arlegra ’l cheur e t’ancaden-a.
Mond sempi ch’a cola leger,
’me na copà dàita al bicer.
Ch’a scota le paròle ’d Bin e ’d Pas,
an col leu, dova ’l malign a tas.
Dova vive l’é così bel,
«Tra pòche ca, na cesa, un castel».
Prim premi al Concors «Renato Canini 2014», Session Poesìa