Sergio Marenco/Natal pòver
Natal pòver[modifiché]
Da chèich minuta la «metro» a viagia an diression ëd Pòrta Neuva e le stassion a ven-o manaman presentà da na vos anònima, un pòch prima ch’a taco coj subièt che a aviso dl’overtura dle pòrte e ch’a-i sia col va e ven dij passegé për seurte e intré.
Antant lus pì ciàire e pì smòrte as dan ël cambi an cole galarìe sombre che l’òm a l’ha creà për soa comodità. Ma ora i son rivà e la sità as presenta seriosa coma sèmper, con soe bele piasse e cola longa coalera ’d pòrti che a anvito a spassëgé tranquij e a lustresse j’euj vardand cole bele giojere anluminà. Ma ste-sì, nopà, a son ësmòrte, squasi veuide, spalie, sensa vita, sensa color e la gent ch’as tren-a l’é pòca, as na va ampressa, përdùa an mila pensé, fòrse che ij sacocin veuid a gavo fin-a la veuja ’d sugné. E ora sla bela cantonera, dontrè negòssi a son sarà e l’istess un pòch pì an là. D’àutri nopà a son mascrà da ’d travaj ch’as faran pa. Àutr che luminarie e përfum ëd castagne brusatà e moro ross dal frèid, ma alégher e anteressà a cheuje tut, minca nuansa ëd color, minca përfum e ’dcò sensa dné a-i era la veuja ’d vive che adess a smija finìa, sparìa. Pura a l’era na pòvra gioventù, surtìa da le miserie ’d cola guèra crudela, dai bombardament, da la përzonìa, ma con tanta gòj ëd vive, ëd divertisse, ëd programé n’avnì.
Ma adess ëdcò ij cafè pì avosà ’d piassa San Carlo a san ëd mufa. A son là a speté ’l bel mond ch’a vnirà pa e ij candlé dëstiss a son coma ij branch patanù e scheletrich ëd j’erbo, ch’a se spòrzo për cheuje un pòch ëd calor e a susnisso l’ariv ëd la prima. Aora, setà për tèra ansema a-i sò cagneto, a seurto le man ëd tanti almosinant con de scrite ch’a diso: «I son sensa travaj… i veuj mangé». D’àutri, nopà, a stan piegà e a spero ’d sente ’l romor ëd chèich soldin ant ël bicerin. Pòch pì anans un bar a smon cafè, làit e briòss për n’euro. N’àutr at fà fé disné për ses euro e novanta centésim. Bà! Am sà ch’i l’hai fàit ël pien, ch’a l’é nen na gran giornà e dzortut a sà nen ëd Natal, ëd lus colorà, ëd presepio, ëd pive ch’a son-o për le stra (ma a-i na son ancora?), d’arsinon, ëd pachèt bin anvlupà.
Nò! Ij moro a son tròp serios e pa na vos, pa un soris, pì ’nsun-a comunicassion, ma tanta, tròpa preocupassion për un doman nen sicur e parèj a la viarà a me smija d’artorné a quand ch’a bombardavo la sità e le siren-e a subiavo, a subiavo për fete scapé e antant it sentìe ij mur tërmolé. Nò, fòrse sòn a capiterà pì nen, ma la fam a l’é lì e a ven dur ësperé ’nt l’avnì. Nò! Adess i viro vers ca, anté a me speta la faja e un pòch ëd calor, un pòch d’alegrìa.