Sergio Marenco/Ma al calé dël sol
Pòche ca, na cesa, un castel
[modifiché]Là…sle crëste che ’l vent sopata
e la fiòca bondosa a quata,
veje muraje, fortificassion drocà,
vardo le valà, dëdsà e dëdlà.
Veje muraje ’d Libertà,
ch’a l’han vist tanti giovo afanà,
slansesse al son dij tamborn,
slansesse e nen fé ritorn.
Ataché con furia, pien ëd baldansa,
për pianté là dzora ’l liri ’d Fransa,
e tra crij, s-ciòp, lament,
torness-ne ’ndré sverzlà dal vent.
E ora, tanti còrp son anmugià,
sota a cole masere ansangonà,
antant che al prim sol a svantaja,
ël drapò dl’ùltima bataja.
Col ch’a carëssava coj òm frem,
ch’arpossavo ’l nemis e ch’a tramblavo nen.
Coj che a la fin, con n’assàut disperà,
a man patanùe a l’han vagnà.
Ma al calé dël sol, s’i varde bin,
tra l’Assieta e ’l Grand Serin,
i vëdreve le trope an formassion,
scoté atente j’ùltime istrussion.
Peui su coj moro dëscarnà as poserà pian, la man dël Cacheran,
antant che ’l Novarin fortiss «Doman a sarà un grand doman»
Ma alerta e an piòta fieuj, s’i veule che tra ij mont,
peussa sèmper svantajé ’l drapò ’d Nòst Piemont.
Prim premi al Concors «Renato Canini 2014», Session Poesìa