Sergio Gondolo/Un gest ëd pas
Un gest ëd pas[modifiché]
Na vejòta pogià al semàfor a bofava,
a l’era carià ’d borse, straca e tuta sola.
Sò soris, malincònich e genà ’m parlava,
e mi cariand-me soe borse i l’hai sostnùla.
N’amprovisa lus tra ij color ëd la tristëssa,
a arvestìa ’l cel ëd mè cheur con premura.
Rivà a soa pòrta a l’avìa fame na carëssa,
istintiva, vera, dlicà, ma pì che tut sincera.
L’esistensa soens as buta ’n fila për pioré,
e soa fòrsa, coma tanti seugn, a ranca via.
Ij sacrifissi ’nt la vita a fan part dël giostré,
a l’é la solitudin ch’a fà part ëd la malinconìa.
Vardand drinta costa stòria drocà për cas
a-i é un mond grandios da conòsse e pituré.
L’arconossensa regalà ’nt un gest ëd pas,
a l’é la pì bela emossion për torné a speré.