Sergio Gondolo/Scota l'anvit
Scota l'anvit[modifiché]
Sota lë svard tranquil ëd la sèira,
un bel soris a carëssa ij mè pensé,
a seurt decis, sensa podèjlo fërmé,
content d’un avnì sensa frontiera.
Che gòj, canté la veuja ’d vive mej,
caminé lest vers un temp prudent,
anciarmant, gonfià ’d sol ardent,
pront a scaudé tuti ij pòpoj frej.
Andrinta al cheur tante speranse
a vòlo sj’ale ’d n’esistensa pura.
Scota l’anvit a vive con la natura,
rispeta tut, piante, bestie, pensé.
La vos pressiosa dla pas, a piora!
Bzògna ch’a artorna la fòrsa përdua,
mentre i sercoma la stra pì curta,
për arpijé fiusa ’nt costa tèra.
An pressa..., modland la cossiensa!
J’òm ver, ch’a san vëdde la speransa,
a l’han un dover, vive na neuva armonìa,
cita brisa, scarabocià ’n costa poesìa.