Òm sens aria

Brut seugn drinta na neuit sens’aria,
ël respir meusi a marcia con dificoltà..’
Na stòria përdùa ’n fond a la miseria
d’un temp sensa pas për soa siviltà.

Ant j’ore dure l’ànima a tas tuta sola,
sla front bujenta ’s barona la tristëssa.
Ma la man fòrta ch’a cura a ’t consola,
portand ’nt j’euj quatà na sola carëssa.

Ora, a cala la soferensa ch’a strangola,
ij respir sempe pì afanà a van sla bordura
d’un cel sensa luna che pì gnun a dondola.

As visca ’nt le chërpadure ëd la consiensa
n’incertëssa terìbil ch’a sopata e a piora
për avèj sotvalutà l’essensa dl’esistensa.