Sergio Arneodo/A j’era ël feu

Artorn

A j’era ël feu

I savìo ch’a j’era ël feu ant ij përtus
dla montagna, sota ij malëzzo e le verne,
ij roché, ij pra, le stale, sota le cros
dël camposanto. I l’avìo ghicià
la tëppa, se a fumava anté ch’as sia,
as laura, as mèja l’òrdi povros
për ij gradon ëd l’adrèit. Gnente a l’é ross
për ij gerb, da tant temp a l’ha fiocà
ansima a nòsta gent. An toa fiòca, o mè Natal,
lassoma la marca dlicà, an sla seuja,
ëd nòste pianà.

[Tradussion ëd Gioanin Davico]

I avìho lou fuèc

Sabìen qu’i avìho lou fuèc dins lis encrénos
de la mountagno, sout li mèrse e vrous
li bars, li pra, li estabi, sout li crous
dal cementièri. Avìhen guinchà
la tépo, se tubavo ente se féno,
se làuro, s’arpìo l’uèrge poursierous
per li òuchos de l’adréch. Derén es rous
chapuéi li gerp, despì a charamaià
sus nostro gént. Din ta néu, moun Deiniàl,
laissén la marco oulvro, sus lou lindàl,
di nuestes pihà.