Salve Valtingòjer/Veja Nosera
Veja Nosera[modifiché]
Con ij branch dësfojà, veja nosera,
che rèid t’ëspòrze al cel gris e anrabià
ti it serche la perdùa primavera,
na gòj ëd vive da tròp temp passà
e it bësbije al vent toa longa pen-a,
l’angossa, ij grev dolor ch’it l’has patì.
Le lerme at bagno, giassà, dla seren-a
che con dij suplicant tl’has ëscarpì.
Crùa la bisa at quata ‘d galaverna,
pòvra rupìa nosera anmantlà ‘d gel;
toa ora l’é rivà, la mòrt già at guerna!
E la nebia pietosa a stend sò vel.
Ma lì, aranda, n’ësbòss ëd piantin-a
nassua da na nos ch’it l’has partorì
bele ch’a sia anvlupà da la brin-a
a spantia soa gòj dai branchèt ramì;
con na reisëtta, fongà ‘nt ël profond,
dossa at carëssa e at pàsia ‘l sagrin.
Lass-lo tranquila, nosera, sto mond:
ch’arviv ‘tò spirit ‘nt l’argich lì davzin.