Salve Valtingòjer/Al calé dël sol
Al calé dël sol
[modifiché]Posà an sël cò d’un cop un merlo nèir
a-j subia sò dolor al sol ch’a meuir:
“Toa vita it l’has donane con calor.
Mersì! e a ti për sempre nòstr amor!
Tuit, bòje e bestie, a pioro e ij cornajass
craco crasà dal deul për tò trapass.
I prevëddo tant ëscur nòstr avnì
E ‘dcò mal fé a vive sensa ‘d ti.”
Con l’ùltima splua ëd sò sangh bujent
Ël sol a visca ‘l cel d’un ross splendrient.
“It ringrassio tant, merlo, ma it falisse.
I son pa ancor mòrt e t’im sepelisse?
Tranquil, i vado mach un pòch pì an la
A deje a dj’àutri merlo na scaudà.
Com Dé a veul i torno: virte andaré,
varda su ant ël cel adess lòn ch’a j’é.
Vëddës-to la mia lus specià ant la lun-a?
… Deurm pasi, merlo, al cant dij grij ch’at cun-a.”