Rino Serra/Le fior dël mal/119
CXIX. Abel e Cain[modifiché]
I
Rassa d'Abel, deurm, bèiv e pita;
Dio at sorid compiasent.
Rassa 'd Cain ant la nita
Rabass-te e meuir miserament.
Rassa d'Abel tò sacrifissi
A carëssa 'l nas dij Serafin!
Rassa 'd Cain tò suplissi
A l'avrà peui mai un-a fin?
Rassa d'Abel, vëdd toe granaje
E toe bestie che chërsend a van;
Rassa 'd Cain, toe ventraje
A crijo la fam 'mé vej can.
Rassa d'Abel, va a scàudete
La pansa, al feu patriarcal;
Rassa 'd Cain ën toa tan-a 't sete
E it tërmoli 'd frèid pòver siacal!
Rassa d'Abel, prolifica e ama
Ëdcò tò òr fà tanti cit.
Rassa 'd Cain, cheur ëd fiama
vard-te da costi gròss aptit.
Rassa d'Abel, chërs con ël mangé
Coma le pules ëd la foresta!
Rassa 'd Cain, ën sij senté
Toa famija dësperà rabasta.
II
Ah rassa d'Abel, toa carògna
Angrasserà la tèra fumant!
Rassa 'd Cain, sens'àutr toa bzògna
L'é pa finìa, a-i na manca tant.
Rassa d'Abel, avej onta:
Ël fer da la bròcia l'é vinciù!
Rassa 'd Cain, al cel monta
E an sla tèra Dé campa giù!